Ο τόπος των κολασμένων.

 Όλοι αυτοί που υποκρίνονται τους θεοσεβείς και τους θρησκευόμενους,

παραδέχονται πως υπάρχει Κόλαση, αλλά διαφωνούν για το που «εδρεύει» αυτή.

Άμα όμως υπάρχει Κόλαση, λογικά είναι δυνατόν να προσδιοριστεί

ο τόπος των κολασμένων, και εξηγούμαι αμέσως πώς:

 

Όπου συνωθούνται, πρωτίστως, οι κολασμένοι,

εκεί, κατά τρόπον βέβαιον, πρέπει και η Κόλαση να αναζητηθεί.

Κολασμένοι ποιητές, κολασμένοι κριτικοί, κολασμένοι ανόητοι, κολασμένοι παλιάνθρωποι,

κολασμένοι – πουλημένοι συγκλητικοί, κολασμένες – πουλημένες παλιογυναίκες,

κολασμένοι νομικοί και κριτές, κολασμένοι λόρδοι και κολασμένοι ευγενείς,

κολασμένοι πράκτορες και πληροφοριοδότες, κολασμένοι φίλοι και κολασμένοι ψεύτες,

κολασμένοι – διεφθαρμένοι υπάνθρωποι σε κάθε πόστο,

κολασμένοι καιροσκόποι υποκριτές σκορπισμένοι εδώ κι εκεί.

Και σε αυτό το πάρε – δώσε της αμαρτίας, θα προσθέσω πρόθυμα,

κολασμένους αμαθείς ποιμενάρχες και μυστικοσυμβούλους.

 

Ας μη μας ψήνουν στην πυρά άλλο οι κυρ – παπάδες, διότι, από τις ενδείξεις αυτές, γνωρίζουμε πια τον τόπο των κολασμένων:

Και η Κόλαση είναι σίγουρα στην Ρώμη ή στο Παρίσι, τι ευτύχημα για μας που δεν είναι στη χώρα μας!  

Τζόναθαν Σουίφτ, 1731.

 

Τζόναθαν Σουίφτ, επιλογή από το έργο του, εκδ. στιγμή 2004, μτφρ. Δημοσθένης Κορδοπάτης.