Θανατική Ποινή και Διεθνής Αμνηστία

Η Διεθνής Αμνηστία επιδιώκει την κατάργηση της θανατικής ποινής επειδή είναι ασυμβίβαστη με τα ανθρωπιστικά πρότυπα. Οι λόγοι για τους οποίους αντιτίθεται στη θανατική ποινή είναι συνοπτικά οι εξής:

Πιστεύει ότι το δικαίωμα στη ζωή είναι το ύψιστο ανθρώπινο δικαίωμα, με απόλυτη προτεραιότητα απέναντι σε οτιδήποτε άλλο. Το δικαίωμα στη ζωή κατοχυρώνεται τόσο στο άρθρο 3 της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, όσο και σε άλλες διεθνείς συμβάσεις (όπως η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου).

Η θανατική ποινή δεν συμβάλλει στην πρόληψη των εγκλημάτων. Πιο συγκεκριμένα, από τη σκοπιά της ειδικής πρόληψης, δηλαδή της επιδίωξης του νόμου να αποτρέψει την τέλεση νέων εγκλημάτων εκ μέρους του δράστη, η θανατική ποινή τον αχρηστεύει εντελώς, δημιουργώντας νομικό παράλογο με την εξαφάνιση της ανθρώπινης ύπαρξης. Από τη σκοπιά της γενικής πρόληψης, παρά τις επιστημονικές μελέτες, δεν έχει αποδειχθεί ότι η θανατική ποινή συμβάλλει στην αποτροπή εγκλήματος πιο αποτελεσματικά απ’ ό,τι οι άλλες ποινές. Εξάλλου, έρευνα που έγινε το 1989 από τα Ηνωμένα Έθνη για τα αποτελέσματα και την επίδραση της θανατικής ποινής στα ποσοστά των ανθρωποκτονιών αναφέρει ότι "αυτή η έρευνα δεν απέδειξε επιστημονικά πως οι εκτελέσεις έχουν μεγαλύτερο αποτρεπτικό αποτέλεσμα από τα ισόβια δεσμά". Κάτι τέτοιο είναι απίθανο να αποδειχθεί. Επίσης, γίνεται δεκτό ότι τα σοβαρά εγκλήματα διαπράττονται είτε ύστερα από ψυχρό υπολογισμό, οπότε η θανατική ποινή ως συνέπεια του εγκλήματος θεωρείται από το δράστη πιο απίθανη από τη διαφυγή, είτε κάτω από συνθήκες πάθους και ψυχικής υπερδιέγερσης, οπότε είναι πρακτικά αδύνατο να σταθμιστούν από το δράστη οι συνέπειες της πράξης του. Σε άλλες περιπτώσεις οι δράστες είναι ψυχικά η διανοητικά άρρωστοι και συνεπώς δεν αισθάνονται φόβο για τη θανατική ποινή.

Αποτρέπεται και η παραμικρή πιθανότητα να εκτελεστεί ένας αθώος λόγω δικαστικής πλάνης. Εξάλλου είναι αδύνατο να γνωρίζουμε αν αυτοί που εκτελέστηκαν, θα επαναλάμβαναν τα εγκλήματα για τα οποία καταδικάστηκαν. Υπάρχουν περιπτώσεις κατηγορουμένων που επανήλθαν στην κανονική ζωή και δεν επανέλαβαν το έγκλημά τους. Με την εκτέλεση η πολιτεία αρνείται την αρχή της αποκατάστασης και της επανένταξης του κατηγορουμένου στην κοινωνική ζωή. Επίσης, δεν θα πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι όσοι καταδικάζονται σε θάνατο, είναι συχνά χαμηλών οικονομικών δυνατοτήτων ώστε να μην μπορούν να προσλάβουν έμπειρους και ικανούς δικηγόρους, όπως επίσης και το γεγονός ότι εκείνος που εκτελείται, συχνά συμβαίνει να καταδικάζεται όχι μόνο για τη φύση του εγκλήματός του αλλά και για την εθνική και ταξική προέλευσή του ή τις κοινωνικές ή πολιτικές του απόψεις.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Διατυπώστε το κείμενο σχεδιαγραμματικά.

2. Ποιος είναι ο σκοπός της πρώτης παραγράφου;

3. Γιατί η τρίτη παράγραφος είναι εκτενέστερη απ’ όλες;

4. Γιατί στην τέταρτη /τελευταία παράγραφο σωρεύονται πολλά επιχειρήματα; Πως ιεραρχούνται, ως προς τη σπουδαιότητά τους, τα  επιχειρήματα  στο σύνολο του κειμένου

5. Να βρεθούν συνώνυμες λέξεις με τις παρακάτω λέξεις του κειμένου: συμβάλλει, αποτρέψει,  ύπαρξης, διαπράττονται, σταθμιστούν

(5x20=100μον.)