|
|
|
|
| ||||||
|
Η πολιτική γοητεία του αμοραλισμού Του Χρήστου Γιανναρά
Διαβάζω τον δεύτερο τόμο του εκπληκτικού έργου που συγκρότησε ο ερευνητικός μόχθος και η συγγραφική δεξιότητα του IaKershaw για τον Χίτλερ. Ατέλειωτες οι αφορμές προβληματισμού και συζήτησης, αλλά θέλω να σταθώ στη διαπίστωση με την οποία ξεκινάει ο δεύτερος τόμος του έργου: «Η στήριξη του Χίτλερ ήταν γνήσια και μαζική... Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού τον είχαν κάνει είδωλό τους. Το θεμέλιο του αναντίρρητου κύρους του Χίτλερ ήταν η τυφλή αφοσίωση που έτρεφαν γι’ αυτόν οι μάζες». Οι λόγοι για τους οποίους ένας λαός ή ένας μόνο άνθρωπος μεταβάλλει σε είδωλο και λατρεύει τυφλά κάποιον μανιακό της εξουσίας, δεν είναι πολιτικοί ούτε ιδεολογικοί. Δεκαετίες μετά τον θάνατο του γητευτή των μαζών και με αποδεδειγμένα τα φρικιαστικά του εγκλήματα, θα υπάρχουν οπαδοί με απεριόριστο σεβασμό και τυφλή αφοσίωση στο «μεγαλείο» του. Η ψυχολογία της μάζας δεν υποτάσσεται στη λογική, δεν επηρεάζεται από τεκμήρια, αποδείξεις, ψηλαφητά πειστήρια. Η μάζα και το άτομο της μάζας, ο μαζάνθρωπος, δεν βλέπει, δεν ακούει, δεν σκέφτεται, δεν κρίνει. Γι’ αυτό και ποτέ δεν μετανοεί. Ο Χίτλερ ήταν τυπική περίπτωση παρανοϊκού ψυχασθενούς, το ίδιο και οι περισσότεροι συνεργάτες του. Όμως δεν είναι γι’ αυτό που η Ευρώπη φρικιά στη μνήμη τους. Από ό,τι φαίνεται η Ευρώπη αναθεματίζει τον Χίτλερ μάλλον επειδή έτυχε να αποτύχει στο όραμά του. Αντίθετα, στέκεται με δέος μπροστά στον Σαρόν, γιατί ο Σαρόν πετυχαίνει να πραγματώσει τους δικούς του στόχους. Συνέπραξε η Ευρώπη με τα εγκλήματα πολέμου του Kλίντον στη Σερβία, γιατί ο Kλίντον επίσης πέτυχε εκεί τους σκοπούς του. Την ίδια δικαίωση πρόσφερε η Ευρώπη και στον θλιβερό κύριο Mπους για τη σφαγή χιλιάδων αμάχων. Παριστάνει όμως ότι αντιστέκεται στον φασισμό η Ευρώπη, επειδή με τερτίπια του εκλογικού νόμου αποκλείει, χρόνια τώρα, το κόμμα του Λεπέν από το γαλλικό Κοινοβούλιο. Ο φασισμός δεν πολεμιέται με άλλον, λίγο «καλύτερον» φασισμό – με φασισμό που συντηρεί κάπως περισσότερα προσχήματα «δημοκρατίας». Η ρήση του δικού μας του Κάλβου: «θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία» δεν είναι μία ακόμα ρητορική πομφόλυγα, αλλά απόσταγμα σοφής πείρας και συνεπούς πολιτικού ρεαλισμού. Η Ιστορία ούτε διδάσκει ούτε αποδίδει δικαιοσύνη. Ο Έγελος θα ήθελε να ήταν η Ιστορία του κόσμου Δικαστήριο του κόσμου (Weltgeschichte: Weltgericht), αλλά η φράση απομνημείωσε απλώς τον ευσεβή του πόθο. Η Ιστορία είναι μόνο παραλογισμός φρίκης, όπως έγκαιρα και έγκυρα διέγνωσε ο Θουκυδίδης. «Eως αν φύσις ανθρώπων η αυτή η», η Ιστορία θα παραμένει θέατρο του παραλόγου, στίβος όπου επικρατεί το δίκαιο του ισχυρότερου, η καταξίωση του πιο τυχερού. Ρεαλιστική αντίσταση σε κάθε απόχρωση φασισμού, παράνοιας ή απάτης, είναι αποκλειστικά και μόνο η άνοδος της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Πολιτική που υπηρετεί τη ζωή και όχι τον βασανισμό και τον θάνατο, είναι μόνο η πολιτική που υποτάσσει την οικονομία στην προτεραιότητα της παιδείας. Τουλάχιστον όταν στον ιστορικό ορίζοντα οι συγκυρίες δεν ευνοούν ομαδικές υστερίες τυφλής αφοσίωσης σε φρενοβλαβείς ή μανιακούς.
ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ
25/100
5/100
10/100
5/100
5/100
50/100 |
|
