|
|
|
|
| ||||||
|
Μια μπάλα που μας περιέχει (Κείμενο του Π Μπουκάλα από τον ημερήσιο τύπο)
Περιστατικό πρώτο: Ενώ οι κάμερες αποταμίευαν βία από τα γήπεδα της Νίκαιας, του Αμαρουσίου, του Βόλου και του Πύργου, όπου οι πρώτης τάξεως ομάδες έδιναν τον αγώνα τον καλό, στα χαμηλά, εκεί όπου θρυλείται ότι ακμάζει ο ερασιτεχνισμός, στο «τοπικό ντέρμπι» μεταξύ δύο ομάδων της τέταρτης Εθνικής κατηγορίας το γήπεδο της Αττικής έχει μετατραπεί σε κολαστήριο για τον δόλιο το διαιτητή: Τρεις φορές όρμησε καταπάνω του μαινόμενος ο πρόεδρος της γηπεδούχου ομάδας, τρεις φορές τον προπηλάκισέ τρεις φορές του είπε εξαγριωμένος: «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε; Θα σε λιώσω». Και τρεις φορές ο κύριος πρόεδρος, διαπρεπής λέει δικηγόρος, θαμών των καναλιών, απ' όπου εξαπολύει τις ασύστολες ηθικολογίες του προς πάντας και για τα πάντα, καμάρωσε που έβλεπε, τους οπαδούς και μπιστικούς του να τον καμαρώνουν. Γιατί όχι; Κινδυνεύει να υποστεί οτιδήποτε; Αφού «ξέρουμε ποιος είναι αυτός», είναι ένας από εκείνους τους λίγους που, έχουν το λύειν και δεσμείν που ξέρουν όλα τα πορτοπαράθυρα του νόμου και που οι διαιτητούληδες αυτού του κόσμου -άνθρωποι πολύ πιο αξιοπρεπείς εν συγκρίσει με πάμπολλους διαπρεπείς- δεν μπορούν να τους θίξουν, κι ας έχουν όλο το δίκιο με το μέρος τους. Άλλωστε οι κάμερες δεν ήταν εκεί, άρα το συμβάν μπορεί να εκληφθεί ως μη γενόμενο, άρα ως μη ενοχλητικόν για το ίματζ του κυρίου διαπρεπούς, δεδομένου ότι η μη δημοσιότητα προστατεύει. Εδώ, σε άλλα επεισόδια, υπήρχαν και δυο και τρεις κάμερες και κατέγραψαν λεπτομερώς την ασχημοσύνη άλλων διαπρεπών, εκείνοι όμως ουδέν έπαθαν. Διότι και η δημοσιότητα προστατεύει τους εκλεκτούς της. Περιστατικό δεύτερο: Πρωινό σε γήπεδο συνοικιακό, που έχει τσιμέντο αντί για παρκέ πολυτελείας. Παίζουν, κανονικό αγώνα -με διαιτητή και τα λοιπά- τα προεφηβικά του μπάσκετ δύο επίσης συνοικιακών ομάδων: παιδιά δεκατριών, δεκατεσσάρων, δεκαπέντε το πολύ. Έξω από τα σύρματα, οι γονείς καμαρώνουν και, πριν καν ανάψει το παιγνίδι, πριν εκτυλιχθεί μια κάποια αμφισβητούμενη φάση, αρχίζουν και βρίζουν προληπτικώς. Βρίζουν σκαιότατα το διαιτητή, τον αντίπαλο προπονητή, τους αντίπαλους, παίκτες, δηλαδή, τα πιτσιρίκια των δεκατριών, των δεκατεσσάρων, δηλαδή τους φίλους των παιδιών τους, δηλαδή τα παιδιά τούς. Βρίζουν γιατί δεν αντέχουν την ήττα, την εισπράττουν σαν προσωπική τους ταπείνωση και όχι σαν ένα τριτεύον γεγονός, περαστικό και αναιρέσιμο, που αφορά πρωτίστως (αν όχι αποκλειστικά) τα παιδιά τους και όχι τη δική τους εγωπάθεια. Βρίζουν γιατί κάπου πρέπει να εκτονωθεί η εβδομαδιαία συμπίεση. Κι επειδή, τώρα πια τα «στάδια» της πολιτικής και του συνδικαλισμού είναι (ή παριστάνονται) τιποτένια, οι άνθρωποι μετατοπίζονται στους χώρους όπου η ιεροτελεστία της εκτόνωσης θεωρείται σχεδόν νόμιμη και φυσική, αν δεν επιβάλλεται κιόλας από τους μηχανισμούς που πολλά έχουν να κερδίσουν από αυτήν την εκφυλιστική μετατόπιση της μαζικής οργής ή βίας στα γήπεδα, όπου η εκδήλωσή της είναι αφομοιώσιμη. Βρίζουν λοιπόν γιατί προθερμαίνόνται για το απόγευμα που θα πάνε στο μεγάλο γήπεδο, για να δουν τις κανονικές ομάδες και να επιδοθούν εκεί στο κανονικό υβρεολόγιο. Βρίζουν και δηλητηριάζουν τα παιδιά τους. Που γρήγορα ξεχνούν κι αυτά πως ένα παιγνίδι είναι όλο το ζήτημα κι αρχίζουν τις άγριες κόντρες και τις δολιότητες. Και γίνονται κακόπιστα και επιθετικά. Το απόγευμα, ίσως θα πάνε κι αυτά στο κανονικό γήπεδο, ετοιμασμένα ψυχοπνευματικώς για την «κανονική» εκτόνωση Κι ύστερα, με τέτοια «προπόνηση», και με την τερατωδώς προπαγανδιστική παρουσία των αθλητικών λεγόμενων φύλλων, στεκόμαστε μπροστά στην οθόνη ή στα κρεμασμένα πρωτοσέλιδα που αποτυπώνουν τη γηπεδική βία και υποκρινόμαστε τους αιφνιδιασμένους, τους καταστενοχωρημένους: «Μα είναι δυνατόν;» λέμε. «Εδώ, στον τόπο που υπήρξε κοιτίς και που τώρα θα γίνει και κολυμβήθρα αναβάπτισης και εξαγνισμού;» Φυσικά και είναι δυνατόν. Αφού εμείς, όλοι μας, με την αθλητική μας υπερβολή, με την πανίσχυρη φαντασίωσή μας που μας ομαδοποιεί κάτω από ένα λάβαρο που καμία σχέση δεν έχει με οποιοδήποτε ιδεώδες, έχουμε μετατρέψει τον ίδιο τον κοινωνικό στίβο σε γήπεδο, έχουμε μετατραπεί σε δορυφόρους της μπάλας: της «στρογγυλής θεάς». Και μετριοπαθής τρόπος για να είναι κανείς φίλαθλος, μάλλον δεν υπάρχει. Αλλά κι αν τολμήσει κανείς να πολιτευθεί, μετριοπαθώς στα ποδοσφαιρομπασκετικά, θα εξοβελιστεί τάχιστα από αυτούς που θεωρούσε ομοϊδεάτες του, και οι οποίοι δεν ανέχονται μεσοβέζικα πράγματα και σύνθετα αισθήματα. Ή είσαι ή δεν είσαι. Κι αν είσαι, είσαι φανατικά, αλληλοφαγικά, επιθετικά. Αν είσαι, ενδίδεις απροβλημάτιστα στο ρατσισμό όταν αυτός βολεύει τη βωμολοχική του βαναυσότητα, (ο μαύρος ας πούμε είναι «σκυλάραπας» ακόμα κι αν παίζει στη δική σου ομάδα), στο σοβινισμό, στον τοπικισμό, γίνεσαι δηλαδή ένας άλλος από αυτόν που είσαι ή νομίζεις πως είσαι. Όπως μας περιέχει η μικρή οθόνη, παρότι νομίζουμε ότι βρισκόμαστε απέναντί της, έτσι μας περιέχει και η μπάλα, προπαντός η ασπρόμαυρη, παρότι νομίζουμε ότι παίζεται σε απόσταση ασφαλείας από μας. «Μετριοπαθείς» και φανατικοί, φίλαθλοι και οπαδοί (σύμφωνα με έναν διαχωρισμό που δεν φαίνεται και τόσο ισχυρός), «αντικειμενικοί», και υποκειμενικότατοι, γι' αυτήν μιλάμε, γι' αυτήν αλληλοπειραζόμαστε, έστω για πλάκα. Αλλά και με την πλάκα ακόμη, νομιμοποιούμε τον ηγεμονισμό της, και ταυτόχρονα νομιμοποιούμε – και μονιμοποιούμε- μιαν αλλοτρίωση τόσο ισχυρή που μας πείθει να αντιμετωπίζουμε σαν «αγώνα ζωής ή θανάτου» μιαν ασήμαντη συνάντηση που θα επαναληφθεί δεκάδες φορές, ή να μετράμε σαν απόδειξη φυλετικής υπεροχής μια πρωτιά ή μια νίκη που τίποτα δεν μπορεί να αποδείξει ως προς την ποιότητα των γονιδίων μας ή το ύψος του πολιτισμού μας.
1. Να συντάξετε περίληψη εκατό περίπου λέξεων με την οποία θα ενημερώσετε τους συμμαθητές σας για το περιεχόμενο του παραπάνω άρθρου.
2. Ποια είναι η συλλογιστική πορεία του κειμένου; Τεκμηριώστε την απάντησή σας.
Στους ποδοσφαιρικούς αγώνες συχνά συμβαίνουν έκτροπα. Στους αγώνες καλαθοσφαίρισης επίσης συχνά συμβαίνουν έκτροπα. Άρα σε αγώνες ομαδικών αθλημάτων συχνά συμβαίνουν έκτροπα.
Ο αθλητικός αγώνας είναι επιδίωξη της νίκης και επιβεβαίωση υπεροχής. Οι ποδοσφαιρικοί αγώνες είναι αθλητικοί. Άρα οι ποδοσφαιρικοί αγώνες είναι επιδίωξη της νίκης και επιβεβαίωση υπεροχής.
Ο αθλητικός αγώνας είναι επιδίωξη της νίκης και επιβεβαίωση υπεροχής. Ο πόλεμος είναι επιδίωξη νίκης και επιβεβαίωση υπεροχής. Άρα ο πόλεμος είναι αθλητικός αγώνας.
Η ποιότητα του πολιτισμού μας φανερώνεται σε κάθε μαζική εκδήλωση. Ο αθλητισμός είναι μαζική εκδήλωση. Άρα η ποιότητα του πολιτισμού μας φανερώνεται και στον αθλητισμό.
5. Ποια είναι η συμπεριφορά των θεατών στη δεύτερη παράγραφο; Πώς την εξηγεί ο αρθρογράφος; Ποιες είναι οι συνέπειες της συμπεριφοράς αυτής;
Αποτελέσματα αξιολόγησης του κειμένου, από
το http://www.greek-language.gr/greekLang/modern_greek/foreign/tools/readability/index.html
Αριθμός προτάσεων 34 |
|
