|
|
|
|
| ||||||
|
Η συντροφική σχέση
Συχνά είναι δύσκολο να καταλάβουμε πότε μια σχέση δεν μας προσφέρει πλέον όσα θα θέλαμε. Οι συγκρούσεις, που προκύπτουν από διαφωνίες και δυσκολίες, είναι κάτι παραπάνω από φυσιολογικές, δείχνουν μια υγιή σχέση. Αυτό όμως είναι διαφορετικό από μία σχέση που προσφέρει μόνο συνεχείς ματαιώσεις. Σ’ αυτή την περίπτωση, η σχέση μοιάζει να προσφέρει δυνατότητες, αλλά αυτές οι δυνατότητες δεν πραγματοποιούνται ποτέ.
Στις φυσιολογικές συγκρούσεις, οι άνθρωποι βασανίζονται πιο πολύ από τις δικές τους ερμηνείες, όπως: - Με φαντασιώσεις καταστροφής: (Δε με υπολογίζουν, δε μ’ αγαπούν, δε με φροντίζουν). - Αίσθηση ανημποριάς: «;O,τι κι αν κάνω δεν θα έχει αποτέλεσμα, ο σύντροφός μου δεν θα το εκτιμήσει». Σε μια τέτοια περίπτωση λειτουργεί η αυτοεκπληρούμενη προφητεία, οδηγούμε δηλαδή τα πράγματα ακριβώς εκεί, που φοβόμαστε. - Με αυτοεπίκριση και ενοχή: Είμαι βλάκας, ηλίθιος, τα κατέστρεψα όλα, τι έκανα λάθος; Σ’ αυτή την περίπτωση ξεχνάμε τα σωστά και τα ωραία, που έχουμε κάνει και επικεντρωνόμαστε μόνο στα λάθη. Έτσι, δε νοιώθεις ποτέ αρκετός για τίποτα. - Συγκρίνουμε τον εαυτό μας, το σύντροφό μας και τη σχέση μας με άλλους και άλλες σχέσεις, ξεχνώντας, ότι εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. - Η μη ανάληψη της προσωπικής ευθύνης για τις δύσκολες καταστάσεις, δηλαδή πιστεύουμε, ότι πάντα ευθύνεται ο σύντροφος και όχι εμείς. - Ο εστιασμός σ’ αυτό που δεν υπάρχει, τι δεν μας προσφέρει δηλαδή η σχέση, με άλλα λόγια ένα συναίσθημα νηστείας. Όμως, οι υπερβολικές προσδοκίες είναι ένα αβάστακτο βάρος. - Συγκέντρωση στο φαίνεσθαι και όχι στο σχετίζεσθαι. Δίνουμε υπερβολική σημασία στη γνώμη των άλλων- οι άλλοι γίνονται το μέτρο της συμπεριφοράς μας- και πώς αυτοί βλέπουν τη σχέση μας. - Εστιασμός στο παρελθόν, με νοσταλγίες και παράπονα και όχι στο παρόν.
Τι θα μπορούσε να βοηθήσει τις παραπάνω δυσλειτουργίες;
Μπορείτε να συνεχίσετε το κείμενο απαντώντας στη ερώτηση; (300 λέξεις)
|
|
