Η αποθέωση του ντόπινγκ

Διασκευασμένο κείμενο του Ν. Α. Κωνσταντόπουλου (Καθημερινή 9/1/2005)

Το 2004 στον ελληνικό αθλητισμό συνέβη αυτό που, όσοι ασχολούμαστε ιδιαιτέρως με το αντικείμενο, φοβούμασταν. Τα κρούσματα χρήσης απαγορευμένων, για τον αθλητισμό, φαρμακευτικών ουσιών, ήταν εντυπωσιακά αυξημένα. Μιλάμε, φυσικά, για τ’ αποκαλυφθέντα και όχι για τα πραγματικά. […]

Το ότι θα ήταν αυξημένα και τα κρούσματα και η χρήση ουσιών από Έλληνες αθλητές, δεν έπρεπε να είναι κάποιος μάντης για να το προβλέψει. Οι αθλητές μας «τα έδωσαν όλα» με στόχο, άλλοι μεν τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες (από μόνη της αποτελεί υψίστη τιμή), άλλοι δε τη διάκριση σε αυτούς. Και η διάκριση (δηλαδή η θέση στην οκτάδα) δεν προσφέρει μόνο δόξα αλλά και χρήματα και επαγγελματική εξασφάλιση, ειδικά αν συνοδεύεται από μετάλλιο. Πολλοί, λοιπόν, θα διακινδύνευαν και το ενδεχόμενο να βρεθούν ντοπαρισμένοι και τη βλάβη της υγείας τους, με αντάλλαγμα την εξασφάλισή τους, αλλά και την εγγραφή τους στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού με γράμματα ανεξίτηλα.[…]

[…]θα σας υπενθυμίσουμε μόνο ένα από τα πολλά παλαιότερα κείμενά μας, στα οποία εκφράζεται εναργώς η αντίθεσή μας στη χρήση των απαγορευμένων ουσιών. Γράφαμε, λοιπόν, το 1988, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, όπου είχε ξεσπάσει η υπόθεση με τον περίφημο Καναδό σπρίντερ, Μπεν Τζόνσον και τους Βούλγαρους αρσιβαρίστες, που οδήγησε στην απόσυρση της ομάδας της χώρας από τους αγώνες:

«...Μπορεί να ρωτήσει κάποιος που δεν ξέρει: Απαγορευμένες ουσίες παίρνουν μόνο όσοι βρίσκονται ντοπαρισμένοι;». Η απάντηση έχει δοθεί εδώ και καιρό.... Όποιος επιχειρήσει να φθάσει στις ανώτατες βαθμίδες του αθλητισμού «με τον σταυρό στο χέρι», θ’ αποτύχει οικτρά. Το θέμα είναι ότι δεν πιάνουν παρά μια ελάχιστη μειοψηφία. Μήπως νομίζετε ότι στη Σεούλ ντοπαρισμένος ήταν μόνο ο Τζόνσον και «καθαρός» ο Καρλ Λιούις (σημείωση σημερινή: είδατε ότι δικαιωθήκαμε και τυπικά, αφού αποκαλύφθηκε ότι ο Λιούις είχε βρεθεί ντοπαρισμένος νωρίτερα, αλλά δεν είχε τιμωρηθεί;); Το ποιος θα πιαστεί, εξαρτάται από την τύχη και το λάθος, που, πιθανόν, θα γίνει στη δόση και στον χρόνο λήψης της ουσίας. Με τα παραπάνω, δεν επιχειρούμε, φυσικά, να δικαιολογήσουμε τους ντοπαρισμένους. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε τι συμβαίνει. Η χρήση απαγορευμένων ουσιών έχει πολλές πλευρές. Η μία σχετίζεται με την υγεία των αθλητών. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι τ’ αποτελέσματα είναι καταστροφικά. Μια άλλη πλευρά άπτεται της ηθικής. Ποιος μπορεί να διαφωνήσει με την άποψη ότι η χρήση τέτοιων ουσιών αντιβαίνει στους ηθικούς κανόνες του αθλητικού πνεύματος; Αλλά, δυστυχώς, ο «αγνός πατέρας του ωραίου, του μεγάλου και τ’ αληθινού», έχει πεθάνει εδώ και χρόνια. Τα συμβόλαια δεν υπογράφονται αν δεν προηγηθεί η μεγάλη νίκη, το σπουδαίο ρεκόρ. Κι αυτά δεν επιτυγχάνονται χωρίς τη βοήθεια φαρμάκων. Επί πλέον, ο κόσμος έχει την απαίτηση να βλέπει τις επιδόσεις να βελτιώνονται. Φαύλος κύκλος, λοιπόν.... Πολλοί, μετά τους αγώνες της Σεούλ, μίλησαν για ανυπαρξία του ελληνικού αθλητισμού, επειδή κερδίσαμε μόνο ένα μετάλλιο, με τον παλαιστή Μπάμπη Χολίδη. Σε όσους υποστήριξαν αυτό, έπρεπε να τεθεί ένα ερώτημα: Θέλετε μετάλλια σαν του Τζόνσον και των άλλων ντοπαρισμένων; Αλλά και προς την Πολιτεία πρέπει να τεθεί ένα παρεμφερές ερώτημα: Τι αθλητισμό θέλει; Καθαρό, χωρίς φάρμακα αλλά και χωρίς μετάλλια; Ή με μετάλλια, πάνω από τα οποία θα πλανάται η σκιά του ντόπινγκ; Κι αν πράγματι επιθυμεί το πρώτο, όπως έχουν διακηρύξει όλοι οι υπουργοί Αθλητισμού, γιατί δεν βγαίνουν να το δηλώσουν δημοσίως και ευθαρσώς: Εμείς θα κάνουμε αγνό, καθαρό αθλητισμό. Γι’ αυτό, ολυμπιακά μετάλλια δεν θα κερδίζουμε, εκτός αν περιοδικά εμφανίζεται κάποιος αθλητής του ταλέντου και του αγωνιστικού πάθους του Χολίδη. Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο, πρέπει να μην υπολογισθεί το πολιτικό κόστος...».