|
|
|
|
| ||||||
|
Γ. Ράλλης, Ώρες Ευθύνης, Το Βήμα βιβλιοθήκη, 2010
[για το δρομολόγιο Ρόδος-Μαρμαρίδα, καλοκαίρι 1980]
Σήμερα το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί η πορεία που γίνεται κάθε χρόνο για να τιμηθεί η 17η Νοεμβρίου 1973, η επέτειος του Πολυτεχνείου. Η ΕΦΕΕ, που την διοργάνωσε, ζήτησε να φθάσει η πορεία ως την αμερικανική πρεσβεία. Τους το απαγόρευσα και πρότεινα να οριστεί η Βουλή ως τέρμα της πορείας. Τα κόμματα της αντιπολιτεύσεως προσπάθησαν να με μεταπείσουν, αρνήθηκα όμως, λέγοντας τους ότι, όταν υπάρχουν πληροφορίες πως ορισμένοι από τους διαδηλωτές θα προσπαθήσουν να δημιουργήσουν επεισόδια και να διαταράξουν την τάξη, δεν έχω το δικαίωμα να τις αγνοήσω. Άλλωστε, η προέλευση τους με πείθει ότι πραγματικά υπάρχουν διαθέσεις να διαταραχτεί η τάξη. Στην αρχή, οι οργανωτές απήντησαν πως δεν θα συμμορφωθούν με την απαγόρευση που τους την διαβίβασε ο διευθυντής της αστυνομίας Λάος και ότι θα παρελάσουν οπωσδήποτε μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία. Όταν όμως είδαν ότι δεν πτοούμαι, κάμφθηκαν, και έτσι η πορεία θα ξεκινήσει από το Πολυτεχνείο και θα τερματιστεί στη Βουλή. Κυριακή, 23 Νοεμβρίου Η πορεία της περασμένης Κυριακής, για να τιμηθεί ο φοιτητικός αγώνας του Πολυτεχνείου, κατέληξε σε βίαια επεισόδια που συνεχίσθηκαν και τη Δευτέρα, με δύο θανάτους, πολλούς τραυματισμούς και πάμπολλες καταστροφές καταστημάτων στο κέντρο της Αθήνας. Όπως γράφω και στην καταχώριση του ημερολογίου την περασμένη Κυριακή, ύστερα από την ανυποχώρητη αξίωση μου η πορεία να τερματιστεί στον Άγνωστο Στρατιώτη και όχι στην αμερικανική πρεσβεία, η διοργανώτρια ΕΦΕΕ αναγκάστηκε να συμμορφωθεί και ανήγγειλε ότι οι διαδηλωτές θα έπρεπε να διαλυθούν μόλις έφταναν στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου. Βασ. Σοφίας και Γεωργίου Α' και να κατεβαίνουν από την οδό Πανεπιστημίου προς την Ομόνοια. Η αστυνομία όμως είχε πληροφορίες ότι αριστεροαναρχικοί θα επιχειρούσαν να αγνοήσουν και τις οδηγίες των διοργανωτών και την απαγόρευση. Για τον λόγο αυτό, ο αρμόδιος αστυνομικός διευθυντής, που είχε την ευθύνη για την τήρηση της τάξεως, αφού συνεννοήθηκε με τον αρχηγό της αστυνομίας και τον εισαγγελέα, που ο προϊστάμενος της εισαγγελίας είχε ορίσει να βρίσκεται σε επαφή με τις αστυνομικές δυνάμεις, αποφάσισε να συγκεντρώσει ισχυρή αστυνομική δύναμη στον χώρο μεταξύ της αιγυπτιακής πρεσβείας, της οδού Ακαδημίας και της Βουλής. Αποστολή της δυνάμεως θα ήταν να εμποδίσει ενδεχόμενη απόπειρα παραβιάσεως της απαγορεύσεως και πορείας προς τη λεωφόρο Βασ. Σοφίας και την αμερικανική πρεσβεία. Βρισκόμουν στο σπίτι μου, όταν ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Δαβάκης, που "ήταν στην αστυνομική διεύθυνση Αθηνών, με ειδοποίησε κατά τις 7.00' το βράδυ, ότι στον χώρο του Πολυτεχνείου μερικοί διαδηλωτές κρατούσαν μικρά πανό με το σύνθημα «Όλοι στην πρεσβεία»· εκείνη δε την ώρα, άλλοι διαδηλωτές είχαν αναρτήσει ένα όμοιο, αλλά τεράστιο πανό, στο κτίριο του Πολυτεχνείου. Υποπτεύτηκα ότι, όπως μας είχαν προειδοποιήσει, θα γινόταν προσπάθεια δημιουργίας ταραχών και πήγα στο πολιτικό γραφείο στη Βουλή, όπου η τηλεφωνική επικοινωνία με τις Αρχές είναι πολύ ευκολότερη απ' ό,τι είναι από το σπίτι. Λίγη ώρα μετά την άφιξη μου στο γραφείο μου, με ειδοποιούσαν από την Αστυνομική Διεύθυνση Αθηνών ότι στο ύψος των Δικαστηρίων, επί της οδού Σταδίου, μια μεγάλη ομάδα που συμμετείχε στην πορεία και μία άλλη μεγάλη ομάδα που περίμενε στα πεζοδρόμια, έβριζαν χυδαία την κυβέρνηση, την αστυνομία, τους Αμερικανούς και επαναλάμβαναν ρυθμικά «Όλοι στην πρεσβεία». Μερικοί μάλιστα από τους υβριστές έσπαζαν κατά διαστήματα και κάποια προθήκη καταστήματος ρίχνοντας πέτρες, με τις οποίες -καθώς είναι φανερό- ήταν από πριν εφοδιασμένοι. Ο Δαβάκης με ρώτησε αν η αστυνομία έπρεπε να επέμβει για να τους συλλάβει, το απαγόρευσα όμως ρητά, γιατί μια τέτοια ενέργεια θα έδινε την εντύπωση και στους μη ταραξίες διαδηλωτές ότι στόχευε στην παρεμπόδιση της πορείας και ήταν πολύ πιθανό να προκληθούν επεισόδια με εκατοντάδες νεκρούς και τραυματίες. Σύστησα πάντως στον Δαβάκη να παρακολουθήσουν οι αστυνομικοί τις ομάδες αυτές και να ειδοποιηθεί ο επικεφαλής της δυνάμεως, που βρισκόταν μπροστά στην αιγυπτιακή πρεσβεία, ώστε να είναι έτοιμος να αποκρούσει κάθε προσπάθεια διασπάσεως του κλοιού και πορείας προς την πρεσβεία. Όταν ύστερα από μία περίπου ώρα η ομάδα των αναρχικών έφτασε στον Άγνωστο Στρατιώτη, το σύνθημα «Όλοι στην πρεσβεία» γενικεύτηκε και οι αναρχικοί, ακολουθούμενοι και από άλλους, στράφηκαν προς τη λεωφόρο Βασ. Σοφίας. Το ΚΚ διατείνεται ότι όσοι ακολούθησαν την ομάδα των αναρχικών ανήκουν στο ΚΚ εσωτ., είναι πιθανό όμως η κατηγορία να είναι χαλκευμένη, για να σπιλωθεί ο Λεωνίδας Κύρκος και η παράταξη του. Ανεξάρτητα πάντως από το πού ανήκαν όσοι πλαισίωναν την αρχική ομάδα, και πού μπορεί να ήταν και άλλοι αναρχικοί, οι οποίοι ως τη στιγμή εκείνη δεν είχαν εκδηλωθεί, το γεγονός είναι ότι μπροστά στους αστυνομικούς είχε συγκεντρωθεί ένα πλήθος 2.000 περίπου έξαλλων διαδηλωτών, που έβριζαν τους πάντες και τα πάντα. Τους επικεφαλής αυτού του πλήθους πλησίασε ο επιτόπου εισαγγελέας Κουβέλης, για να τους συστήσει να συμμορφωθούν με τις οδηγίες των διοργανωτών της πορείας και της αστυνομίας. Εκείνοι όμως απάντησαν: «Εμείς είμαστε το Σύνταγμα και όχι εσείς. Πίσω μας έχουμε 1.000.000 Έλληνες. Δύο λεπτά καιρό έχετε να μας αφήσετε να περάσουμε. Αν δεν μας αφήσετε θα γίνει εδώ μακελειό». Ύστερα από αυτή την αντίδραση, ο εισαγγελέας διέταξε τους αστυνομικούς να γνωστοποιήσουν με τηλεβόα την εντολή διαλύσεως στο πλήθος. Με τις δύο-τρεις πρώτες λέξεις του αστυνομικού, που χειριζόταν το μεγάφωνο, άρχισε η επίθεση με ξύλα, λοστούς και πέτρες. Τότε, η αστυνομική δύναμη, όπως ήταν φυσικό, χρησιμοποίησε τα κλομπς για να αποκρούσει τους επιτιθέμενους. Όταν ύστερα από αρκετές προσπάθειες δεν κατόρθωσαν οι αστυνομικοί να διαλύσουν το εξαγριωμένο πλήθος, δόθηκε η εντολή να τεθούν επικεφαλής των αστυνομικών τεθωρακισμένα οχήματα που έκαναν χρήση των σειρήνων τους και διασκόρπισαν τους διαδηλωτές προς διάφορες κατευθύνσεις. Κατά τις συμπλοκές αυτές τραυματίσθηκαν πολλοί αστυνομικοί, ο εισαγγελέας Κουβέλης και πολλοί διαδηλωτές, μερικοί μάλιστα από τους οποίους, στην προσπάθεια τους να διαφύγουν, έπεσαν κάτω και ποδοπατήθηκαν απ' όσους έρχονταν πίσω τους. Υπήρξαν και δύο νεκροί, ένας άνδρας και μία γυναίκα. Η ανάκριση που γίνεται για να εξακριβωθεί πώς σκοτώθηκαν δεν έχει τελειώσει ως αυτή τη στιγμή. Εντύπωση μου πάντως είναι ότι η γυναίκα τραυματίστηκε από κλομπ αστυνομικών και, όπως είπα και χτες στη Βουλή, δεν μπορεί κανένας να έχει την αξίωση να αποκρουστούν τέτοιες επιθέσεις με απλές συστάσεις. «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ», τόνισα στη Βουλή, «σπάθη κρατούσε στα χέρια του για να αμυνθεί και όχι άνθη». Μερικές απ' αυτές τις ομάδες, μετά τη διάλυση τους, αντί να γυρίσουν στα σπίτια τους, περιφέρονταν στους δρόμους και άρχισαν να καταστρέφουν καταστήματα. Δυστυχώς, οι αστυνομικοί κατόρθωσαν να συλλάβουν μόνο εφτά απ' αυτούς, που παραπέμφθηκαν για να δικαστούν. Οι εφημερίδες αναρωτήθηκαν γιατί οι αστυνομικοί δεν συνέλαβαν κανέναν από την ομάδα που άρχισε τα επεισόδια στον Άγνωστο, αυτό όμως είναι αυτονόητο, γιατί οι άνδρες της αστυνομικής δυνάμεως που βρίσκονταν εκεί προσπαθούσαν να αμυνθούν και δεν θα μπορούσαν να συλλάβουν έστω και έναν από τους επιτιθεμένους και να τον οδηγήσουν στο Τμήμα χωρίς να κινδυνέψει σοβαρά η ζωή τους. Αλλά είναι νομίζω αδικαιολόγητοι, γιατί συνέλαβαν μόνο εφτά από εκείνους που έσπαζαν καταστήματα. 0 διευθυντής της αστυνομίας Αθηνών, Λάος, που έχει πείρα από τέτοια επεισόδια, μου είπε ότι οι ομάδες αυτές δρουν, όταν η αστυνομία δεν είναι παρούσα και εξαφανίζονται μόλις δουν να εμφανίζονται αστυνομικοί με στολή. Γι' αυτό και οι κρατούμενοι έχουν συλληφθεί από αστυνομικούς που φορούσαν πολιτικά. Αδικαιολόγητοι όμως είναι και οι δύο αστυνομικοί που περικυκλώθηκαν από διαδηλωτές έξω από το Πολυτεχνείο και που, για να αμυνθούν, έκαμαν χρήση του περιστρόφου τους με αποτέλεσμα να τραυματιστεί ένας νέος, ευτυχώς ελαφρά. Είναι αδικαιολόγητοι, γιατί ο Δαβάκης είχε απαγορεύσει στα όργανα της τάξεως να πλησιάσουν το Πολυτεχνείο σε απόσταση μικρότερη από 200 μέτρα. Για τον λόγο αυτόν, άλλωστε, και τη Δευτέρα 17 Νοεμβρίου απαγόρευσα στην αστυνομία να επέμβει στις συμπλοκές που έγιναν στο Πολυτεχνείο και έξω απ' αυτό, με τη σκέψη πως ήταν καλύτερο να αφήσουμε τους νέους να λύσουν τις διαφορές τους μεταξύ τους. Αν επιτρέπαμε στην αστυνομία να επέμβει και τραυματιζόταν κάποιος, το Κομμουνιστικό Κόμμα και το ΠΑΣΟΚ θα προσπαθούσαν να ηρωοποιήσουν τον τραυματία και να τον παρουσιάσουν ως θύμα «αιμοδιψών αστυνομικών», όπως κάνουν κατά κανόνα. Επειδή έγκαιρα, πριν από την πορεία, είχα προειδοποιήσει τα κόμματα για τις προσπάθειες δημιουργίας ταραχών, αναγκάστηκαν ο Παπανδρέου, ο Μαύρος και ο Πεσμαζόγλου, τις πρωινές ώρες της Δευτέρας, με δηλώσεις τους, να θεωρήσουν υπαιτίους των επεισοδίων ανεύθυνα και ύποπτης προελεύσεως στοιχεία και να επικρίνουν ως αντίθετες προς το διεθνές δίκαιο τις πορείες εναντίον ξένων πρεσβειών. Αργότερα όμως ο Παπανδρέου, ύστερα φαίνεται από την πίεση της αριστερής πτέρυγας του κόμματος του, δήλωσε: «Υπάρχουν πλέον αδιάσειστα δεδομένα πως ανάμεσα στην ομάδα ανεύθυνων και προβοκατόρικων στοιχείων -ποικίλης και ύποπτης πολιτικής προελεύσεως- που προσπάθησαν χθες να αμαυρώσουν τη μεγάλη επέτειο, συγκαταλέγονται όχι ολιγάριθμοι παρακρατικοί. Παρακρατικοί που έχουν διεισδύσει στα Σώματα Ασφαλείας και που έδρασαν στα πλαίσια μιας ουσιαστικής συμμαχίας με τις άλλες ομάδες, με στόχο το αιματοκύλισμα της Αθήνας». Κατά τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή προκάλεσα τον Παπανδρέου να μας πει ποιοι είναι αυτοί οι παρακρατικοί, για τους οποίους έχει αυτές τις πληροφορίες, και δεν κατονόμασε κανέναν. Η εξήγηση της σιωπής του είναι ότι παρακρατικοί μεταξύ της αστυνομίας δεν υπάρχουν και ότι τη δήλωση-πυροτέχνημα την έκανε απλώς και μόνο για κομματικούς λόγους. Αυτή τη διαφορά ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη δήλωση Παπανδρέου δεν μπορούμε να την εκμετοιλλευθούμε εξαιτίας του Αβέρωφ. Τη Δευτέρα το μεσημέρι, αμέσως μετά τα γεγονότα, συνήλθε η κυβερνητική επιτροπή και ζήτησα να λάβει μέρος σ' αυτή και ο Δαβάκης. Μας έκαμε μια εξιστόρηση όσων είχαν συμβεί και μας μίλησε και για τη δήλωση του περί απώλειας ψυχραιμίας των δύο αστυνομικών που πυροβόλησαν έξω από το Πολυτεχνείο. Τον επιτίμησα γιατί βιάστηκε να κάμει αυτή τη δήλωση, συμφώνησα όμως μαζί του ότι σε μερικές περιπτώσεις, οι αστυνομικοί δεν αντιδρούν με αποφασιστικότητα και έγκαιρα, ενώ σε άλλες πάλι δείχνουν υπερβάλλοντα ζήλο. Αυτό οφείλεται, κατά τη γνώμη μου, στο ότι έμπειρα στελέχη έφυγαν πρόωρα από την υπηρεσία. σ. 129-134 [πάνω]
[για το δρομολόγιο Ρόδος-Μαρμαρίδα, καλοκαίρι 1980] Σχεδόν κάθε εβδομάδα συμβαίνει και ένα έκτακτο περιστατικό, που με αναγκάζει να παραμερίσω κάπως την καθημερινή εργασία και να ασχοληθώ με τη λύση του. Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν η κινητοποίηση των Ροδίων, για να εμποδίσουν το τουρκικό τουριστικό πλοίο «Τζεμλίκ» να πλευρίσει στο λιμάνι και να αποβιβάσει επιβάτες. Πέρσι τον Ιούνιο, ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού και το τουρκικό Υφυπουργείο Τουρισμού συνυπέγραψαν μια συμφωνία τουριστικής συνεργασίας. Ένας από τους όρους της συμφωνίας κάλυπτε και την ακτοπλοϊκή συγκοινωνία μεταξύ Μαρμαρίδας και Ρόδου που την αναλάμβανε τουρκικό σκάφος, γιατί οι Έλληνες ναυτικοί θεώρησαν τη γραμμή παθητική. Έναρξη του δρομολογίου έγινε πριν από μερικές μέρες -στις 15 Ιουλίου- και οι Ρόδιοι, που με υποδαύλιση ελάχιστων ανόητων μικροεμπόρων φοβήθηκαν μήπως θιγούν τα συμφέροντα τους, κινήθηκαν προς την παραλία για να εμποδίσουν το σκάφος να αποβιβάσει και να παραλάβει επιβάτες. Ειδοποιήθηκα αμέσως από τον νομάρχη και διέταξα τη χωροφυλακή και τα όργανα του λιμεναρχείου να εξασφαλίσουν την ανεμπόδιστη προσέγγιση του πλοίου και να διαλύσουν βίαια όσους είχαν συγκεντρωθεί. Επειδή η δύναμη χωροφυλακής που ήταν στη Ρόδο δεν επαρκούσε για να διαφυλάξει την τάξη, που είχε έντονα διαταραχθεί, έδωσα εντολή στον Δαβάκη να στείλει επιτόπου και μια δύναμη ΜΑΤ. Ταυτόχρονα, ο εισαγγελέας ειδοποίησε τους ταραξίες-που στο μεταξύ είχαν ερεθιστεί από αλλεπάλληλες δηλώσεις του Ζίγδη και του βουλευτή του ΚΚ Κεπέση- να διαλυθούν, γιατί η συγκέντρωση και παρεμπόδιση προσεγγίσεως του πλοίου ήταν ποινικό αδίκημα. Όταν οι ταραξίες επέμεναν, τα ΜΑΤ επενέβησαν και τους διέλυσαν με αποτέλεσμα να τραυματιστούν μερικοί από το πλήθος και περισσότεροι από τους άνδρες της αστυνομικής δυνάμεως. Τα αστυνομικά όργανα συνέλαβαν δέκα από τους πιο δραστήριους, που τους παρέπεμψαν στη δικαιοσύνη και θα δικαστούν σε λίγες μέρες. Ο δήμαρχος Βενετοκλής, ένας καλός άνθρωπος, που όμως επηρεάζεται από τις τοπικές αντιδράσεις, βρισκόταν είτε ο ίδιος είτε διαμέσου του βουλευτή της ΝΔ Παυλίδη σε συνεχή επαφή μαζί μου και του είχα εξηγήσει πως η υποχρέωση μας να τηρούμε τις διεθνείς συμφωνίες, αλλά και το συμφέρον μας ως ναυτικού κράτους επέβαλλαν να αγνοήσω τους έξαλλους και να εφαρμόσω τον νόμο. Μου ζήτησε ο δήμαρχος να σταλεί επιτόπου υπουργός, αρνήθηκα όμως, γιατί παρακολουθούσα ο ίδιος προσωπικά με τον εισαγγελέα, τον νομάρχη και τον διοικητή χωροφυλακής την κατάσταση και δεν υπήρχε κανένας λόγος να στείλω στη Ρόδο υπουργό και να δώσω την εντύπωση ότι η κυβέρνηση τρομοκρατημένη αρχίζει διάλογο με τους ταραξίες. Ακόμα και ο Παπανδρέου, με δηλώσεις που έκαμε την Πέμπτη το βράδυ, έμμεσα παραδέχτηκε ότι τα γεγονότα δεν οφείλονταν στην εθνική ευαισθησία των Ροδίων, όπως υποστήριζαν οι Ζίγδης και Κεπέσης, αλλά ήταν αποτέλεσμα συγκρούσεων μεταξύ «αυθορμήτων ή όχι στοιχείων και εντεταλμένων αστυνομικών οργάνων». Εκείνος που αποδείχτηκε για άλλη μια φορά απαράδεκτος είναι ο Ζίγδης. Όχι μόνο ενθάρρυνε όσο μπορούσε την αναταραχή με την προσωπική του παρουσία ανάμεσα στο πλήθος, που άλλοι το είχαν εξαγριώσει, αλλά με τις αλλεπάλληλες εμπρηστικές του δηλώσεις έκανε ό,τι μπορούσε για να υποδαυλίζει και συντηρεί την αναταραχή. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να κάμει απρεπέστατη υβριστική προσωπική επίθεση εναντίον μου. Δεν με εξέπληξε βέβαια η στάση του, γιατί από καιρό τον έχω καταλάβει. Στις αρχές του 1970, λίγο πριν κλείσει η δικτατορία την εφημερίδα Έθνος, ο Κυριαζής είχε αποφασίσει να δημοσιεύσει στην εφημερίδα του μια σειρά πολιτικών άρθρων. Με επισκέφτηκε τότε και ζήτησε ένα δικό μου άρθρο, με το οποίο θα εγκαινιαζόταν αυτή η έκτακτη συνεργασία. Συμφωνήσαμε να του το παραδώσω σε δεκαπέντε ημέρες. Ζήτησε να με δει 5-6 μέρες μετά από την πρώτη μας συνάντηση και πολύ στενοχωρημένος με παρακάλεσε το άρθρο που θα του έδινα να μη δημοσιευτεί πρώτο, γιατί ο Ζίγδης τού αξίωσε «η να είναι ο πρώτος αυτός ή δεν δίνει συνεργασία». Γελώντας δέχτηκα να παραμερίσω τον εαυτό μου για τον Ζίγδη και ο Κυριαζής έφυγε ανακουφισμένος. Αμέσως μετά τη δημοσίευση του άρθρου του Ζίγδη -που ήταν και ασήμαντο μάλλον- συνέλαβαν τον αρθρογράφο, παραπέμφθηκαν στο στρατοδικείο οι ιδιοκτήτες της εφημερίδας και το Έθνος έκλεισε με απόφαση της δικτατορίας. Προθυμοποιήθηκα στη δίκη του να καταθέσω ως μάρτυρας υπερασπίσεως του. Μετά την καταδίκη του, αν και δεν είχα μαζί του ποτέ καμιά φιλική σχέση, αλλά αντίθετα μάλλον δεν τον συμπαθούσα για τη στάση του απέναντι στον Καραμανλή το 1964, τον επισκέφτηκα δήθεν ως δικηγόρος του 4-5 φορές στον Κορυ¬δαλλό, όπου τον κρατούσαν και του έδινα κουράγιο. Όταν αποκαταστάθηκε η δημοκρατία, ο Καραμανλής ζήτησε από τον Μαύρο να συμμετάσχει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας ως αντιπρόεδρος, ενώ στον Ζίγδη δεν πρόσφερε υπουργικό χαρτοφυλάκιο. Αυτό έκαμε τον τελευταίο έξω φρενών και φαίνεται ότι στη μαύρη λίστα μπήκα και εγώ, γιατί ύστερα από λίγο καιρό, όταν με συνάντησε στον δρόμο, επιδεικτικά μού γύρισε τις πλάτες του. Ήταν το ευχαριστώ για τη συμπεριφορά μου απέναντι του κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Οι εξαλλοσύνες όμως των Ροδίων είχαν επιπτώσεις και στον τουρισμό. Η Μαρίτσα Σπανού, μια πιστή οπαδός της ΝΔ, μου τηλεφώνησε από τη Ρόδο, για να μου πει πως πολλοί τουρίστες είναι αποφασισμένοι, μόλις τελειώσει η αναταραχή, να εγκαταλείψουν το νησί. Και ο πρόεδρος του EOT Δασκαλάκης μού ανέφερε ότι ανταγωνιστές μας στην Ισπανία και την Ιταλία έχουν μεγαλοποιήσει τα συμβάντα της Ρόδου και τονίζουν πόσο ανασφαλής είναι ο ξένος τουρίστας στην Ελλάδα. Παρακάλεσα τον Μητσοτάκη να στείλει επείγον τηλεγράφημά του στις πρεσβείες μας στο εξωτερικό, με την εντολή να αντιδράσουν αμέσως. Την ίδια εντολή έδωσα και στον Τσαλδάρη, που είναι αρμόδιος για τα γραφεία Τύπου εξωτερικού. σ. 65-67 Χθες καταδικάστηκαν από το Αυτόφωρο Τριμελές Πλημμελειοδικείο σε δέκα μήνες φυλακή εφτά ταραξίες που είχαν συλληφθεί ως πρωταίτιοι κατά τα γεγονότα της Ρόδου προ 15 ημερών. Σε άλλους δύο το δικαστήριο επέβαλε ποινή φυλακίσεως δύο μηνών και ένας μόνο αθωώθηκε. Οι καταδικασθέντες άσκησαν έφεση και αφέθηκαν ελεύθεροι, αλλά με την απόφαση του αυτή το Τριμελές της Ρόδου έδωσε μια καλή απάντηση σε όσους υποστήριζαν ότι οι Ρόδιοι κινήθηκαν μόνοι τους, γιατί τάχα η προσέγγιση του «Τζεμλίκ» στο λιμάνι πρόσβαλε το εθνικό τους αίσθημα. σ. 71 [πάνω]
Πριν από λίγο επέστρεψα από το Τζάννειο νοσοκομείο, όπου έσπευσα στις 7 το απόγευμα, μόλις ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως Δαβάκης μου ανακοίνωσε στο σπίτι ενός φίλου μου, όπου βρισκόμουν, τη φοβερή τραγωδία που μέχρι αυτή τη στιγμή είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο 18 νέων και μιας νέας κοπέλας, καθώς και τον τραυματισμό άλλων 50 περίπου. Η τραγωδία έγινε λίγο μετά τις 5.00' το απόγευμα, την ώρα που οπαδοί του Ολυμπιακού, ενθουσιασμένοι για τη μεγάλη νίκη της ομάδας τους επί της ΑΕΚ, έβγαιναν από τη θύρα 7 του γηπέδου Καραϊσκάκη στο Νέο Φάληρο. Κατά την πιο αληθοφανή εκδοχή, την ώρα που όλος αυτός ο κόσμος, με γέλια και κραυγές θριάμβου έσπρωχνε για να βγει το ταχύτερο στον δρόμο και να πανηγυρίσει, ένας φίλαθλος σε μικρή απόσταση από τη θύρα της εξόδου γλίστρησε, έπεσε κάτω και αστραπιαία έχασαν την ισορροπία τους όσοι συνωθούνταν πίσω του και κοντά σ' αυτούς και οι άλλοι που κατέβαιναν εκείνη τη στιγμή τις σκάλες και στηρίζονταν σε όσους προχωρούσαν μπροστά τους. Οι περισσότεροι απ' όσους έτσι έχασαν την ισορροπία τους έπεσαν κάτω, ενώ πάνω στους πεσμένους έπεφταν άλλοι και σε λίγα δευτερόλεπτα οι κραυγές των τραυματισμένων, αλλά και εκείνων που δεν είχαν πάθει τίποτα, ζητούσαν όμως βοήθεια, γιατί έβλεπαν να κινδυνεύει η ζωή τους, πληροφόρησαν τον κόσμο και τους αστυνομικούς, που βρίσκονταν ήδη στο δρόμο, ότι κάτι φοβερό είχε συμβεί. Έφτασαν τότε πολλοί για να απελευθερώσουν την έξοδο από εκείνους που είχαν σωριαστεί στο έδαφος, να σηκώσουν τους τραυματίες και να τους προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Εκείνοι που έσπευσαν να βοηθήσουν διαπίστωσαν σε λίγο με φρίκη πως η τραγωδία ήταν πολύ μεγαλύτερη απ' ότι είχαν φανταστεί, γιατί 19 από εκείνους που ήταν ξαπλωμένοι στο έδαφος είχαν χάσει τη ζωή τους. Όπως εξακριβώθηκε αργότερα στο νοσοκομείο, πολλοί από τους νεκρούς είχαν πεθάνει από ασφυξία. σ. 184 [πάνω]
|
|
