ΤΟ ΚΡΟΥΣΟΣ ΤΗΣ ΑΝΤΡΙΑΝΟΥΠΟΛΗΣ

Στο τραγούδι αυτό διεκτραγωδείται πιθανόν η άλωση της πόλης από τον Αμουράτ το 1361, όταν ακόμα ήταν νωπή η μνήμη από τις αλλεπάλληλες αλώσεις και καταστροφές της στις αρχές του 13ου αι. από τους Φράγκους, Βούλγαρους κ.α. Αυτό ενισχύει την άποψη ότι το τραγούδι είναι από τα πιο παλιά ιστορικά τραγούδια.

Τα' αηδόνια της Ανατολής και τα πουλιά της Δύσης
Κλαίγουν αργά, κλαίγουν ταχιά, κλαίγουν το μεσημέρι,
Κλαίγουν την Αντριανούπολη την πολυκρουσεμένη,
Οπού τήνε κρουσέψανε τιs τρείς γιορτέs του χρόνου.
Του Χριστουγέννου για κερί και του Βαγιού για βάγια,
Και της Λαμπρής την Κυριακή για το Χριστός ανέστη.

1. Τι συγκίνησε ιδιαίτερα το λαϊκό ποιητή ώστε να συνθέσει το τραγούδι;

2. Τι πετυχαίνει το τραγούδι: α) με τους τοπικούς προσδιορισμούς της Ανατολής - της Δύσης' β) με τους χρονικούς προσδιορισμούς: αργά, ταχιά, το μεσημέρι' γ) με την επανάληψη του ρήματος κλαίγουν;

3. Μια από τις αλώσεις (το 1204) έγινε την ημέρα του Πάσχα. Ο ποιητής όμως τις τοποθετεί όλες σε ημέρες εορτών. Γιατί;