[Πάρθεν η Ρωμανία]

Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν' από την Πόλην'

ουδέ στ' αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,

επήγεν και-ν εκόνεψεν και σου Ηλί' τον κάστρον.

Εσείξεν τ' έναν το φτερόν σο αίμαν βουτεμένον,

εσείξεν τ' άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον.

Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ' ο μητροπολίτης

έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.

Σίτ' αναγνώθ', σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν.

«Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!»

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια

κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται.

- Μη κλαις, μη κλαις, Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι.

- Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία ‘πάρθεν.

- Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.

ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ

1. Να συγκρίνετε το τραγούδι με άλλα δημοτικά τραγούδια. Ποια διαφορά διαπιστώνετε ως προς τον τρόπο που αναγγέλλεται η θλιβερή είδηση;

2. Ποιες ψυχικές διαθέσεις κυριαρχούν στο τραγούδι και πώς εκφράζονται;

3. Σε ποιο σημείο κορυφώνεται η δραματοποίηση; Πώς γίνεται αυτό;

Μια άλλη εκδοχή

Ν’ αϊλί εμάς και βάι εμάς
οι Τούρκ' την Πόλ’ επαίραν
επαίραν το βασιλοσκάμ’
κι ελάεν η Αφεντία.

Μοιρολογούν τα εκκλησιάς
κλαίγνε τα μοναστήρα
κι ο Αι Γιάννες ο Χρυσόστομον
κλαίει και δερνοκοπάται

Μη κλαις, μη κλαις, Αγιάννε μου
και μη δερνοκοπάσαι
η Ρωμανία ’πέρασεν
η Ρωμανία ’πάρθεν

Η Ρωμανία κι αν ’πέρασεν
ανθεί και φέρει κι άλλο.