Τάσος Λειβαδίτης, Κριτική της ποίησης

Ε! τι καθόσαστε λοιπόν ποιητές

βγήτε στους δρόμους, καβαλήστε στα λεωφορεία, ανεβήτε στις αμαξοστοιχίες

να δήτε καθώς θ’ απαγγέλετε τα τραγούδια σας

ν’ ανθίζει μες στην καρβουνόσκονη σαν έν’ άσπρο τριαντάφυλλο

το γέλιο των μηχανοδηγών.

Πηγαίντε στη λαϊκή αγορά

ανάμεσα στις φωνές και τη μυρουδιά των λαχανικών.

Είναι εκεί μια αντρογυναίκα με ξυλοπάπουτσα

που αν χαμογελάσει με τους στίχους σας

σημαίνει πως κάτι φτιάξατε στη ζωή σας.

Γιατί αυτή η αντρογυναίκα με το πλατύ, βλογιοκομένο πρόσωπο

έχει τρία παιδιά σκοτωμένα

και δεν τόχει σκοπό να γελάσει με μυξάρικους στίχους.

Ανεβήτε με τα πριονοπέδιλα πάνω στους στύλους του τηλέγραφου

και τραγουδήστε και ξανατραγουδήστε

και κουνώντας σαν ένα τσαλακωμένο κασκέτο την καρδιά σας

χαιρετήστε

το μέλλον.

(παράλληλο κείμενο για τα: [Είμαστε κάτι...] και Αντικλείδια)