|
|
|
|
| ||||||
|
Γ. Παυλόπουλος “Τα αντικλείδια” επιμέλεια ερωτήσεων: Θάνος Μπουζινέκης
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή. Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν. Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί. Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν. Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν. Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος. Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν από τότε που υπάρχει ο κόσμος είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια για να ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Ερωτήσεις
1. Να αναφερθείτε σε γνωρίσματα τεχνικής του ποιήματος, κυρίως στα χαρακτηριστικά που δίνουν φευγαλέο νόημα.
2. Πόσο τελικά εύκολο είναι να προσεγγίσει κάποιος την αλήθεια της ποίησης; Ποιοι είναι οι θησαυροί της;
3. α) Ποια είναι η δραματική διάσταση που αποκτά το ποίημα; β) Να δώσετε τον ορισμό της ποίησης σύμφωνα με τον ποιητή.
4. Ποια είναι τα στοιχεία που δίνουν μια μυστηριακή ατμόσφαιρα στο έργο;
Να αντιπαραθέσετε τα «Αντικλείδια» του Γιώργη Παυλόπουλου με το «Ρήμα το Σκοτεινόν» του Οδυσσέα Ελύτη (από τη συλλογή του «Τα Ελεγεία της αξιοπρέπειας»).
Έτσι κι εγώ, μαθημένος όντας να σμικρύνω τα ιώτα και να μεγεθύνω το όμικρον.. Ένα ρήμα τώρα μηχανεύομαι, όπως ο διαρρήκτης το αντικλείδι του. Ένα ρήμα σε -άζω ή –άλλω ή -εύω, Κάτι που να σκοτεινιάζει από τη μία πλευρά εωσότου Η άλλη σου φανεί. Ένα ρήμα με ελάχιστα φωνήεντα όμως Πολλά σύμφωνα κατασκουριασμένα κάππα ή θήτα ή ταυ Αγορασμένα σε συμφερτικές τιμές από τις αποθήκες του Άδη.
|
|
