Έντγκαρ Άλαν Πόε Σε μια που πήγε στον παράδεισο

Όλα για μένα ήσουν, αγάπη,

Όσα ή ψυχή μου είχε ποθήσει –

Χλοερό νησί στο κύμα, αγάπη,

Βωμός, δροσάτη βρύση,

Με θείους καρπούς κι άνθους γιομάτη,

Κ’ είχα όλους τούς άνθους τρυγήσει.

Ω λάμψη ονείρου που αχνοσβεί!

Ω άστρινη Ελπίδα, που σε σκιάζει

Η σκοτεινιά η θλιβή!

«Εμπρός!» φωνή απ’ το μέλλον κράζει,

Μα πάνω απ’ ό,τι έχει διαβεί

(Κρύο χάος) η σκέψη μου λιμνάζει

Έντρομη, ασάλευτη, βουβή!

Γιατί για μένα, αλί μου, αλί,

Στερνά χλωμαίνει η ώρα!

Ποτέ – ποτέ – ποτέ πια τώρα –

(Έτσι η έρμη θάλασσα μιλεί

Με τα’ ακρογιάλι μες στη μπόρα)

Κεραυνωμένο δέντρο δεν ανθεί,

Κι αητός που λάβωσαν δεν παίρνει φόρα!

Κι όλες μου οι μέρες είναι οράματα,

Κι όλα μου τα όνειρα τα νύχτια

Στων μαύρων σου ματιών μεθούν τα θάματα

Και στων βημάτων σου τα δίχτυα –

Σ’ αιώνια κάποιων ρείθρων νάματα,

Σ’ αιθέρια ενός χορού ξενύχτια.

Μτφρ Νίκος Σημηριώτης, εκδο Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα, 1983