πρόλογος από το βιβλίο του Π. Μπουκάλα «ενδεχομένως»

 Η κριτική, έτσι τη νιώθω κι έτσι προσπαθώ να την ασκώ, είναι ένα «ενδέχεται», ένα «πιθανώς». Δεν αληθεύει (με όσες θεωρίες κι αν είναι εξοπλισμένη ή όσο ευχαρίστως κι αν παραδίδεται στην αυτάρκειά της διαίσθησής της) αλλά προτείνει εκθέτει και ταυτόχρονα εκτίθεται προθύμως στην κριτική των δικών της ισχυρισμών. Δεν επιδιώκει καν να αληθεύσει, να επιβάλει κανόνες και ιεραρχίες, παρά να συν-κινήσει τον αναγνώστη προς το κείμενο, προς τη γραφή, όχι σαν ταπεινός και άτερπνος υπηρέτης του κειμένου ή σαν κάτοχος –του ευτυχώς ανύπαρκτου- μοναδικού ερμηνευτικού κλειδιού, αλλά σαν αυτοτελής παράγοντας που ούτε να αναπληρώσει το κείμενο προτίθεται, ούτε να λειτουργήσει σαν παραπλήρωμα του που μόνο παρασιτικό λόγο δικαιούται και δύναται να αρθρώσει, όπως τουλάχιστον ισχυρίζονται τα εδραία στερεότυπα.

Τα πράγματα, και το ένα ακόμη, λέγονται πολλαχώς, σωστά μας ειδοποίησε η αρχαία σοφία. Αυτή τη δυνατότητα του «πολλαχώς» δοκιμάζει να λειτουργήσει η δημόσια, γραπτή ανάγνωση της λογοτεχνίας, γόνος ισότιμος της τέχνης του λόγου κι αυτή. Και σε αυτή της τη δοκιμή οφείλει να τιμά την καταστασιακή της συνθήκη, να αντιμάχεται δηλαδή πρωτίστως τις κινούσες εμμονές και τις προκαταλήψεις της, να ασκείται σαν πόθος δημοκρατίας και όχι σαν πάθος εξουσίας, να συντάσσει σε ακολουθία σκέψεων τη συγκίνησή της και να μην αποφαίνεται με αξιωματική αυταρέσκεια.

Ένα «ενδεχομένως», λοιπόν, η κριτική, η ανάγνωση η μεταφρασμένη σε γραφή. Και τούτο, κάθε άλλο παρά για να γλιστράει ο κριτικός στο απυρόβλητο –δεν θα του το επιτρέψουν άλλωστε οι έτυμες λέξεις: ενδέχομαι σημαίνει αναδέχομαι, αναλαμβάνω, λαμβάνω επάνω μου.

 

 

Με βάση την πρώτη παράγραφο συντάξτε δύο στήλες:

τι είναι κριτική	τι δεν είναι
1 2 3	1 2 3 4 5

 

Με βάση τη δεύτερη παράγραφο:

τι είναι κριτική:

1

2α

2β

2γ