Βασίλης Συμεωνίδης

τεχνική υποστήριξη

Σταυρούλα Φώλια

συζητώντας για τη  μυστική παπαρούνα του Στράτη Μυριβήλη

περίληψη (από τη Τίνα Μ.)

___Μια φεγγαρόλουστη βραδιά σ' ένα χαράκωμα κάπου στο Μακεδονικό μέτωπο, ένας τραυματισμένος στρατιώτης αφουγκραζόταν τη νεκρική σιωπή. Στην προσπάθειά του ν' απομακρυνθεί από το χαράκωμα, αντίκρυσε στο εσωτερικό ενός γεώσακου ένα θέαμα που τον χαροποίησε και τον συγκίνησε ιδιαίτερα. Ήταν μια παπαρούνα που του θύμισε πως υπάρχει ακόμη ελπίδα και ζωή στο ''περιβόλι του Θανάτου''. Την ''περιέθαλψε'' με στοργή ώστε να την προστατέψει από τα βλέμματα των άλλων και την άγγιζε σαν να επρόκειτο για αγαπημένο πρόσωπο. Η αίσθηση γαλήνης και ευτυχίας που του άφησε αυτή η ''συνάντηση'' ήταν ικανή να τον κρατήσει ξάγρυπνο την υπόλοιπη νύχτα.

αποσπάσματα από το κείμενο

___Για μια στιγμή πάλι μου περνά η ιδέα πως ετούτη η μοναξιά είναι αληθινή. Πως τάχα σηκώθηκαν όλοι και φύγανε και μ' άφησαν μονάχον, ολομόναχον εδώ πάνω. Τότες μια κρυάδα περνά, λεπίδι, την καρδιά μου. Θα προτιμούσα να ξέρω πως ζούνε γύρω μου κρυμμένοι άνθρωποι, κι ας ήτανε μόνο οχτροί.

 ___Λοιπόν τότες έγινε μιαν αποκάλυψη! Μόλις ξεφούσκωσε αυτό το σακί, χαμήλωσε η καμπούρα του και ξεσκέπασε στα μάτια μου μια μικρήν ευτυχία. Αχ, μου 'καμε τόσο καλό στην ψυχή, λίγο ακόμα και θα πατούσα μια τσιριξιά χαρά.

Ήταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. Ένα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που 'ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ' άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα.

 ___Ξαφνικά με γεμίζει μια έγνοια, μια ζωηρή ανησυχία πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι, που μ' αυτό μου αποκαλύφθηκε απόψε ο Θεός. Παίρνω τότες στη ράχη ένα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τα χείλια από την ξαφνική σουβλιά του ποδιού), και τ' ακουμπώ με προφύλαξη μπροστά στο λουλούδι. Έτσι λέω θα 'ναι πάλι κρυμμένο για όλους τους άλλους. Χαμογελώ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στα νύχια κι απλώνω το μπράτσο έξω. Ναι. Το άγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω από ευτυχία. Νιώθω τα τρυφερά πέταλα στις ρώγες των δαχτύλων. Είναι μια ανεπάντεχη χαρά της αφής. Μέσα στο χέρι μου μυρμιδίζει μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνει ως τη ράχη. Είναι σαν να πεταλουδίζουν πάνω στην επιδερμίδα τα ματόκλαδα μιας αγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τις ρώγες των δαχτύλων μου. Είπα σιγά σιγά:

Καληνύχτα… καληνύχτα και να 'σαι βλογημένη.

Αναρτήθηκε από νεοελληνικα στις 3:53 μμ 

8 σχόλια:

Θερσίτης είπε...

Τίνα, κατατοπιστική η περιληπτική σου απόδοση. Γιατί δε μας γράφεις και μία παράγραφο με τις εντυπώσεις σου από το βιβλίο;

3 Μάρτιος 2008 1:26 πμ  

mairi είπε...

Προσωπικά δε μου άρεσε το απόσπασμα αυτό. Βρήκα κουραστικές τις περιγραφές. Μπορεί να θέλει να μεταδόσει το αίσθημα της μοναξιάς, αλλά σε μένα τουλάχιστον δε το πέτυχε. Δε μου άρεσε επίσης το ότι χρησιμοποιεί πρώτο ενικό.

3 Μάρτιος 2008 2:10 μμ  

tina είπε...

Χαίρομαι γι'αυτό! Δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να διαβάσω το βιβλίο, αλλά από το απόσπασμα που υπάρχει στο σχολικό βιβλίο μπορώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα.

Έχει πολύ λεπτομερείς και παραστατικές περιγραφές που με άγγιξαν. Μπορώ να νιώσω τη μοναξιά και τον πόνο του αφηγητή, να δω το φεγγαρόφωτο και να μυρίσω το υγρό χώμα των γεώσακων...δεν είναι καταπληκτική αυτή η ικανότητα του συγγραφέά;

3 Μάρτιος 2008 5:40 μμ  

NANCY T. είπε...

Μμμ... δε μπορώ να πω το ίδιο με την Τίνα. Εμένα δε με άγγιξε ο... Στράτης. Θα συμφωνήσω με τη mairi. Δε ζωντάνεψαν μπροστά στα μάτια μου όσα με τόσο βιωματικό τρόπο περιγράφει ο συγγραφέας. Ίσως θεωρώ όσα αντικρίζω καθημερινά δεδομένα, γι' αυτό δε μπορώ να ενθουσιαστώ από το σχολικό απόσπασμα. Ωστόσο αν αναλογιστώ πως δε μπορώ να ζήσω χωρίς να με "περιτριγυρίζει" η φύση, αλλάζω άποψη. Πάντως η πρώτη επαφή με το κείμενο δε μου διέγειρε τις αισθήσεις...

3 Μάρτιος 2008 6:07 μμ  

Θερσίτης είπε...

Πρόκειται για ένα βιβλίο εκ των ων ουκ άνευ για όποιον επιθυμεί να γνωρίζει θεμελιώδη στοιχεία της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Διαβάστε το το καλοκαίρι οπωσδήποτε.

3 Μάρτιος 2008 11:30 μμ  

anna είπε...

και μενα μου αρεσε..ειναι πραγματικος υμνος στην ζωη!εκφραζει με τον πιο τρυφερο τροπο(ενα λουλουδι ειναι παντα δειγμα τρυφεροτητας,εκτος απο τσουκνιδες,κακτους κτλ)οτι η ζωη βρισκεται παντου,ακομα κ στις στιγμες τραγικης μοναξιας κ πονου,ακομα κ αν ειναι κρυμμενη(οπως η παπαρουνα)..αρκει να ψαξει κανεις,εστω κ τραυματισμενος,να την βρει κ να την προστατεψει..

12 Μάρτιος 2008 8:57 μμ  

NANCY T. είπε...

Ίσως και οι κάκτοι να έχουν μια κρυμμένη τρυφερότητα. Μπορεί να είναι χαζομάρα αλλά νομίζω πως είμαστε "ρατσιστές" απέναντι σε φυτά που έχουν αγκάθια και φυτρώνουν σε άγονα μέρη.

12 Μάρτιος 2008 10:46 μμ  

despoinion είπε...

Συμφωνώ με την αγαπητή Μαίρη. Ακόμη πιστεύω οτι δεν μπορεί να μεταδώσει τη χαρά του που βρήκε μία παπαρούνα. Ίσως επειδή είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια θεάματα και δεν δε δίνουμε σημασία για να καταλάβουμε πόσο όμορφο είναι και τι συναισθήματα βιώνεις στο θέματα μιας παπαρούνας.

21 Μάρτιος 2008 9:16 μμ  

η συζήτηση συνεχίζεται στο http://neoellinika.blogspot.com/2008/03/blog-post.html