η γλώσσα ως μέσο διδασκαλίας

Δημοσιεύτηκε από το χρήστη omikron στις 21 Νοέμβριος 2009 στις 12:14 στην ομάδα η γλώσσα ως μέσο διδασκαλίας

Οι εκπαιδευτικοί συχνά διαπιστώνουμε ότι οι μαθητές δεν καταλαβαίνουν. Συχνά φτάνουμε στο ερώτημα γιατί δεν καταλαβαίνουν. Πόσο συχνά αναρωτιόμαστε μήπως φταίει η γλώσσα που χρησιμοποιούμε για να διδάξουμε;

Ετικέτες;

Απαντήσεις σε αυτή τη συζήτηση

Απάντηση από τον/την Χριστίνα Παπαγγελή στις 21 Νοέμβριος 2009 στις 18:41

Όποτε το αναρωτιόμαστε αυτό, βρισκόμαστε προ εκπλήξεων, πόσα δηλαδή πράγματα θεωρούμε δεδομένο ότι είναι αυτονόητα και κατανοητά και χτίζουμε νυποψίαστοι πάνω σε θεμέλια που είναι τελείως ακαταλαβίστικα για τα παιδιά.

Αυτό επίσης που δεν αναρωτιόμαστε ποτέ και δεν το ψάχνουμε είναι πόσο δεν καταλαβαίνουμε ΕΜΕΙΣ τη γλώσσα των μαθητών, τους κώδικές τους, τον κόσμο τους. Μήπως θα' πρεπε σε κάποιες περιπτώσεις να ξεκινάμε αντίστροφα;

Απάντηση από τον/την Μαργαρίτα στις 21 Νοέμβριος 2009 στις 22:11

Αρκετά θαρρώ.........tespa.

Απάντηση από τον/την Vasilis Simeonidis στις 21 Νοέμβριος 2009 στις 23:09

Γεια στις συναδέλφσς (αλά Σημίτη που ήταν και αυτός καθηγητής - πανεπιστημιακός)

Συμφωνώ Χριστίνα, δεν πρέπει να φοβόμαστε τη γλώσσα των μαθητών και ενίοτε να ξεκινάμε από εκεί. Σκέψου το ξαφνιασμένο χαμόγελο τους όταν ακούγεται εκείνο το "φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας" του Θουκυδίδη. Χα, το παρατράβηξα. Μαργαρίτα, τι έκπληξη!

Θυμάμαι πριν από χρόνια σε μια τάξη Α' Γυμνασίου. Μικρό τμήμα και πολύ καλά παιδιά. Δίδασκα ιστορία, παρακολουθούσαν ήσυχα, με αφοσίωση, σχεδον "μαγεμένα". Μια, δυο, τρεις, το πήρα χαμπάρι. Δεν καταλάβαιναν σχεδόν τίποτα. Τα περισσότερα προέρχοντα από αλλόγλωσσο περιβάλλον και από ένα δημοτικό όπου ο δάσκαλος τα απασχολούσε δείχνοντάς τους ταινίες σε ντιβιντί. (Μπορώ να δώσω και περισσότερα στοιχεία, αλλά μάλλον δεν έχει σημασία).
Αναγκάστηκα να μετατρέψω το μάθημα σε γλώσσα και το βιβλίο της ιστορίας σε αναγνωστικό.

Απάντηση από τον/την Μαργαρίτα στις 22 Νοέμβριος 2009 στις 0:23

''Κάπως έτσι συμβαίνει..''. Βαυκαλιζόμεθα και ναρκισσευόμεθα
και μονίμως είμεθα ''φωνή βοῶντος ἐν τῆ ἐρήμῳ''.....tpt.....

Μάλλον ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να ξεκινήσουμε αντίστροφα και με ταχύτατες στροφές. Αλλιώς ''δεν την παλεύουμε' φίλοι συν-αγωνιστές.

Απάντηση από τον/την Anna Kioroglou στις 22 Νοέμβριος 2009 στις 10:20

Αγαπημένοι μου πρώην καθηγητές και νυν συνάδελφοι!!!

Πριν από λίγες μέρες είχα εφημερία στο σχολείο. Κάποιοι μαθητές λοιπόν μάλωναν και πήγα να τους χωρίσω... Ο καβγάς ήταν σοβαρός οπότε άρχισα να επιπλήττω τους εμπλεκόμενους. Αφού είπα κάμποσα, κατάλαβα ότι ο ένας από τους 2 δεν καταλάβαινε λέξη από αυτά που έλεγα! Ήταν από ... μακριά και είχε έρθει στην Ελλάδα περίπου δύο μήνες πριν...

Μπορεί να είναι κωμικό, αλλά δε νομίζω ότι απέχει και πάρα πολύ από αυτό που συμβαίνει και εντός των τάξεων... Ειδικά όταν μιλάμε για αρχαία ελληνικά...

Απάντηση από τον/την Μαργαρίτα στις 22 Νοέμβριος 2009 στις 20:34

Άννα, ΚΑΛΟ ξεκίνημα!! τί μνήμες...( αξεθώριαστες όμως..).Στην αρένα μας λοιπόν, όπου η ράβδος, εννοείται, αντενδείκνυται "δια ροπάλου" (!), ενώ ο λόγος-επιχείρημα ενίοτε πέφτει "ασθμαίνων" στο κενό (εμείς οι νέοι,όπως μου έγραψαν πρόσφατα, είμαστε πιο "σκεπτούμενα" μυαλά από πολλούς ενήλικες), τί μένει;...Τα αποθέματά μας;..και μια ΑΛΛΗ γλώσσα τόσο διαφορετική ανά περίπτωση και τόσο "σε γυρεύω παντού".......

Απάντηση από τον/την Μαίρη Καλδή στις 26 Νοέμβριος 2009 στις 0:58

Αναρωτιέμαι αν είναι ζήτημα μόνο της γλώσσας. Νομίζω πως υπάρχει ενα συνολικό θέμα στην επικονωνία μας με τα παιδιά που ξεκινάει απο το από πού έρχεται και πού βαδίζει ο καθένας μας. θέλω να βρω τον κοινό κώδικα. Τα παιδιά θέλουν; Τα μικρα παιδιά θέλουν και επιδιώκουν την επαφή με χίλιους τρόπους. Τα μεγάλα - από την γ γυμνασίου και πανω είναι κουρασμένα και διαρκώς δείχνουν το πρόσωπο της αποξένωσης και της αδιαφορίας που σπάει κόκκαλα.
Με ακουστικά στ' αυτιά, με σκυμένο κεφάλι, εξαντλημένα ασχολούνται με το δικο τους κόσμο με το δικο τους τρόπο και αν μας ακούνε μας κάνουν χάρη. Η γλώσσα του σώματος μιλάει περισσότερο με το μήνυμα "αφήστε μας ήσυχους".

Χριστίνα Παπαγγελή είπε:

Όποτε το αναρωτιόμαστε αυτό, βρισκόμαστε προ εκπλήξεων, πόσα δηλαδή πράγματα θεωρούμε δεδομένο ότι είναι αυτονόητα και κατανοητά και χτίζουμε νυποψίαστοι πάνω σε θεμέλια που είναι τελείως ακαταλαβίστικα για τα παιδιά.

Αυτό επίσης που δεν αναρωτιόμαστε ποτέ και δεν το ψάχνουμε είναι πόσο δεν καταλαβαίνουμε ΕΜΕΙΣ τη γλώσσα των μαθητών, τους κώδικές τους, τον κόσμο τους. Μήπως θα' πρεπε σε κάποιες περιπτώσεις να ξεκινάμε αντίστροφα;

Απάντηση από τον/την Χριστίνα Παπαγγελή στις 26 Νοέμβριος 2009 στις 19:31

Σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να συμμετέχουμε ισότιμα στον κόσμο τους και στον κώδικά τους, δεν ανήκουμε σ' αυτόν. Ο κώδικας φερειπειν επικοινωνίας που έχουν και χρησιμοποιούν στα κοινωνικά δίκτυα (facebook κλπ) είναι ακτανόητος για μας τους μεγαλύτερους. Μπορούμε όμως να τον πλησιάσουμε, και να μη τους δημιουργούμε ενοχές.

Σε σχετκό θέμα στην έκφραση έκθεση μίλησαν τα παιδιά "ελεύθερα" για τη γλώσσα αυτή, οι περισσότεροι κατηγορώντας την ότι μας "αποξενώνει από τη νέα ελληνική". Προσπάθησα στη συζήτηση να τους "απενοχοποιήσω", να τους δώσω να καταλάβουν ότι είναι ένας κώδικας "δικός τους", αποδεκτός, κατάλληλος για συγκεκριμένη επικοινωνιακή περίσταση. Στις γραπτές εργασίες που ακολούθησαν, οι κοινοτοπίες φροντιστηρίου ήταν σε πρώτο πλάνο (αντιγράφω πρόχειρα από τετράδιο μπροστά μου : αυτού του είδους η επκοινωνία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για την προσωπικότητα αλλά και την ψυχολογία των νέων. (...) Ένα ακόμα πρόβλημα που μπορεί να δημιουργηθεί είναι να περιοριστεί αισθητά το λεξιλόγιο των νέων. Αυτό συμβαίνει γιατί μέσω της διαδικτυακής επικοινωνίας τους, προκειμένου ν' απαντήσουν σύντομα στο άτομο με το οποίο μιλούν, χρησιμοποιούν συντομογραφίες ή αποφεύγουν να ΄γράφουν με σωστή ορθογραφία τις λέξεις, κλπ. κλπ.
Αφού διαβάστηκαν οι εργασίες, τους ρώτησα αν κανένας, την ώρα που έγραφε, ένιωσε ότι γράφει πράγματα που δεν τα πιστεύει. Σήκωσαν όλα τα παιδιά το χέρι...

Πώς μπορεί ν' αντιμετωπίσει κανείς αυτόν τον διχασμό΄που ζουν τα παιδιά; στο παραπάνω κείμενο, το ίδιο το παιδί απαντά στο ερώτημα ποια η αναγκαιότητα του νέου κώδικα, αλλά το κείμενο είναι στρεβλωμένο από αυτά που νομίζει ότι πρέπει να πει, που νομίζει ότι θέλουμε να ακούσουμε.

Θέτω ερώτημα, πώς θα αντιμετωπίζατε παρόμοια γραπτά;

Μαίρη Καλδή είπε:

Αναρωτιέμαι αν είναι ζήτημα μόνο της γλώσσας. Νομίζω πως υπάρχει ενα συνολικό θέμα στην επικονωνία μας με τα παιδιά που ξεκινάει απο το από πού έρχεται και πού βαδίζει ο καθένας μας. θέλω να βρω τον κοινό κώδικα. Τα παιδιά θέλουν; Τα μικρα παιδιά θέλουν και επιδιώκουν την επαφή με χίλιους τρόπους. Τα μεγάλα - από την γ γυμνασίου και πανω είναι κουρασμένα και διαρκώς δείχνουν το πρόσωπο της αποξένωσης και της αδιαφορίας που σπάει κόκκαλα.
Με ακουστικά στ' αυτιά, με σκυμένο κεφάλι, εξαντλημένα ασχολούνται με το δικο τους κόσμο με το δικο τους τρόπο και αν μας ακούνε μας κάνουν χάρη. Η γλώσσα του σώματος μιλάει περισσότερο με το μήνυμα "αφήστε μας ήσυχους".

Χριστίνα Παπαγγελή είπε:

Όποτε το αναρωτιόμαστε αυτό, βρισκόμαστε προ εκπλήξεων, πόσα δηλαδή πράγματα θεωρούμε δεδομένο ότι είναι αυτονόητα και κατανοητά και χτίζουμε νυποψίαστοι πάνω σε θεμέλια που είναι τελείως ακαταλαβίστικα για τα παιδιά.

Αυτό επίσης που δεν αναρωτιόμαστε ποτέ και δεν το ψάχνουμε είναι πόσο δεν καταλαβαίνουμε ΕΜΕΙΣ τη γλώσσα των μαθητών, τους κώδικές τους, τον κόσμο τους. Μήπως θα' πρεπε σε κάποιες περιπτώσεις να ξεκινάμε αντίστροφα;

Απάντηση από τον/την Μαργαρίτα στις 26 Νοέμβριος 2009 στις 23:58

Είναι καλό μάλλον ν'ακούγονται συχνά στην τάξη ενδεικτικές καλές κι απροσχημάτιστες απαντήσεις -τοποθετήσεις. Οι απόψεις συμμαθητών, όταν είναι αληθινές και δυνατές, ανοίγουν δρόμους για γόνιμη κουβέντα. Γενικά, να ενθαρρύνονται να ξεμάθουν το ψέμα. Αυτό είναι κάτι που το εκτιμούν στην πλειοψηφία τους και ανοίγονται περισσότερο, εμπιστεύονται περισσότερο,είναι ο εαυτός τους, δεν φοβούνται. Αυτό όμως που συχνά ρωτάνε είναι "μπορούμε στις πανελλαδικές να γράψουμε αυτό ακριβώς που νιώθουμε ή σκεφτόμαστε; Πρέπει να προπονηθούμε...Χρειάζονται καλούπια....Εκεί θα εκφραστούμε προσεκτικά''.Και...ιδού ο διχασμός!....Έχουν κυριολεκτικά "ποτιστεί '' με την πεποίθηση πως τότε θα δίνουν ταυτόχρονα εξετάσεις ευπρέπειας και υποκριτικής. Κάτι φταίει γι αυτό ΠΡΟΦΑΝΩΣ... Είναι τόσα που θάπρεπε νάχουν αλλάξει άρδην ...

Απάντηση από τον/την Σωτήρης Γκαρμπούνης στις 10 Δεκέμβριος 2009 στις 22:49

Γεια σου Χριστίνα έστω και αργοπορημένος.

Δεν ξέρω αν θα μπορούσε να τους πείσει ένα κείμενο πανελλαδικών που βαθμολογήθηκε ψηλά και είναι πράγματι διαφορετικό. Βέβαια δεν γνωρίζω αν κάτι τέτοιο είναι και πρακτικά εφικτό να γίνει λόγω του απορρήτου. Ίσως όμως να έδινε την απαιτούμενη απάντηση στη φροντιστηριακή μανιέρα. Από την άλλη το πρόβλημα είναι πως και εκτός φροντιστηρίων και βοηθημάτων, τέτοιες απόψεις είναι κυρίαρχες. Ας δούμε τι γράφτηκε πρόσφατα για τα γκριγκλις σε όλες τις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας. Και μάλιστα ως πόρισμα επιστημονικής έρευνας! Την ακούσαμε από κοντά την ανακοίνωση στο Νυμφαίο και φρίξαμε! Κι αυτό επίσης δημιουργεί προβλήματα να πειστούν τα παιδιά.

Χριστίνα Παπαγγελή είπε:

Σίγουρα δεν υπάρχει περίπτωση να συμμετέχουμε ισότιμα στον κόσμο τους και στον κώδικά τους, δεν ανήκουμε σ' αυτόν. Ο κώδικας φερειπειν επικοινωνίας που έχουν και χρησιμοποιούν στα κοινωνικά δίκτυα (facebook κλπ) είναι ακτανόητος για μας τους μεγαλύτερους. Μπορούμε όμως να τον πλησιάσουμε, και να μη τους δημιουργούμε ενοχές.

Σε σχετκό θέμα στην έκφραση έκθεση μίλησαν τα παιδιά "ελεύθερα" για τη γλώσσα αυτή, οι περισσότεροι κατηγορώντας την ότι μας "αποξενώνει από τη νέα ελληνική". Προσπάθησα στη συζήτηση να τους "απενοχοποιήσω", να τους δώσω να καταλάβουν ότι είναι ένας κώδικας "δικός τους", αποδεκτός, κατάλληλος για συγκεκριμένη επικοινωνιακή περίσταση. Στις γραπτές εργασίες που ακολούθησαν, οι κοινοτοπίες φροντιστηρίου ήταν σε πρώτο πλάνο (αντιγράφω πρόχειρα από τετράδιο μπροστά μου : αυτού του είδους η επκοινωνία είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για την προσωπικότητα αλλά και την ψυχολογία των νέων. (...) Ένα ακόμα πρόβλημα που μπορεί να δημιουργηθεί είναι να περιοριστεί αισθητά το λεξιλόγιο των νέων. Αυτό συμβαίνει γιατί μέσω της διαδικτυακής επικοινωνίας τους, προκειμένου ν' απαντήσουν σύντομα στο άτομο με το οποίο μιλούν, χρησιμοποιούν συντομογραφίες ή αποφεύγουν να ΄γράφουν με σωστή ορθογραφία τις λέξεις, κλπ. κλπ.
Αφού διαβάστηκαν οι εργασίες, τους ρώτησα αν κανένας, την ώρα που έγραφε, ένιωσε ότι γράφει πράγματα που δεν τα πιστεύει. Σήκωσαν όλα τα παιδιά το χέρι...

Πώς μπορεί ν' αντιμετωπίσει κανείς αυτόν τον διχασμό΄που ζουν τα παιδιά; στο παραπάνω κείμενο, το ίδιο το παιδί απαντά στο ερώτημα ποια η αναγκαιότητα του νέου κώδικα, αλλά το κείμενο είναι στρεβλωμένο από αυτά που νομίζει ότι πρέπει να πει, που νομίζει ότι θέλουμε να ακούσουμε.

Θέτω ερώτημα, πώς θα αντιμετωπίζατε παρόμοια γραπτά;

Μαίρη Καλδή είπε:

Αναρωτιέμαι αν είναι ζήτημα μόνο της γλώσσας. Νομίζω πως υπάρχει ενα συνολικό θέμα στην επικονωνία μας με τα παιδιά που ξεκινάει απο το από πού έρχεται και πού βαδίζει ο καθένας μας. θέλω να βρω τον κοινό κώδικα. Τα παιδιά θέλουν; Τα μικρα παιδιά θέλουν και επιδιώκουν την επαφή με χίλιους τρόπους. Τα μεγάλα - από την γ γυμνασίου και πανω είναι κουρασμένα και διαρκώς δείχνουν το πρόσωπο της αποξένωσης και της αδιαφορίας που σπάει κόκκαλα.
Με ακουστικά στ' αυτιά, με σκυμένο κεφάλι, εξαντλημένα ασχολούνται με το δικο τους κόσμο με το δικο τους τρόπο και αν μας ακούνε μας κάνουν χάρη. Η γλώσσα του σώματος μιλάει περισσότερο με το μήνυμα "αφήστε μας ήσυχους".

Χριστίνα Παπαγγελή είπε:

Όποτε το αναρωτιόμαστε αυτό, βρισκόμαστε προ εκπλήξεων, πόσα δηλαδή πράγματα θεωρούμε δεδομένο ότι είναι αυτονόητα και κατανοητά και χτίζουμε νυποψίαστοι πάνω σε θεμέλια που είναι τελείως ακαταλαβίστικα για τα παιδιά.

Αυτό επίσης που δεν αναρωτιόμαστε ποτέ και δεν το ψάχνουμε είναι πόσο δεν καταλαβαίνουμε ΕΜΕΙΣ τη γλώσσα των μαθητών, τους κώδικές τους, τον κόσμο τους. Μήπως θα' πρεπε σε κάποιες περιπτώσεις να ξεκινάμε αντίστροφα;