Η «Νάντια» μου έδωσε την αίσθηση ότι είναι το αποτύπωμα, το ίχνος της ζωής. Η περιπλάνηση στο Παρίσι και το απρόσμενο στα στέκια και στους δρόμους της νιότης. Οι άνθρωποι, ο περίγυρος, η Νάντια «το όνομά της, αυτό που διάλεξε: “Νάντια γιατί στα ρωσικά είναι η αρχή της λέξης ελπίδα, και επειδή δεν είναι παρά μόνο η αρχή της”». Ακολουθώ τον Μπρετόν, ο ρυθμός γίνεται γρήγορος, η ζωή ξοδεύεται και η Νάντια γίνεται ο καθρέφτης της συνείδησης που βρίσκει και χάνει τον εαυτό της καθώς συναντά τον κόσμο. Αίσθηση δράσης χωρίς πλοκή μέσα στην καρδιά ενός κόσμου χωρίς καρδιά.
Το τέλος του βιβλίου γίνεται ταξίδι στα έγκατα της ψυχής που ταραγμένη εγκλείεται σε ιδρύματα «Δεν είναι ανάγκη να ‘χεις τρυπώσει σε κάποιο άσυλο για να μην αγνοείς πως εκεί μέσα κατασκευάζουν τους τρελούς ...». Και στην τελευταία σελίδα: «Η ομορφιά δεν είναι ούτε δυναμική ούτε στατική. Η καρδιά του ανθρώπου ωραία σαν σεισμογράφος. [...] Η ομορφιά θα είναι σπασμωδική ή δε θα είναι».
Η έκδοση μικρού σχήματος κάνει το βιβλίο εγχειρίδιο. Θα μπορούσε να γίνει οδηγός περιήγησης βαλμένος στην κωλοτσέπη του μπλουτζίν. Εξάλλου διαβάζοντάς το νιώθεις το ελαφρύ ντύσιμο του βαμβακερού t-shirt και των πάνινων παπουτσιών. Είναι κι αυτό λογοτεχνία του δρόμου. Ο σουρεαλισμός του Μπρετόν γίνεται προάγγελος και εμπεριέχει τους Αμερικανούς μπήτνικ λογοτέχνες. Οσμίζεσαι τις μυρωδιές της πόλης σ’ όλες της εποχές της. Σκοντάφτεις στις ανωμαλίες του πεζοδρομίου και σπρώχνεις τις πόρτες για να μπεις στα καφέ της αριστερής όχθης.