Με αφορμή τα βιβλία: α) ο μικρός Νικόλας και β) οι διακοπές του μικρού Νικόλα. Ιστορίες για παιδιά με χιούμορ και καλοπροαίρετη οπτική, εξιστορείται η καθημερινότητα του μικρού Νικόλα.
Για τον ενήλικο αναγνώστη είναι ένας τρόπος να επιστρέψει ανάλαφρα στη δική του παιδική ηλικία. Αλλά και ένα φως στην παιδική ψυχή. Τα βιβλία δεν χαρακτηρίζονται από διδακτισμό ή κάποια άλλη στόχευση. Είναι απλές ιστορίες που επιτυγχάνουν κατά βάση την απόλαυση της ανάγνωσής τους. Όμως η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια που τα χαρακτηρίζουν δίνουν στις ιστορίες αξία μαρτυρίας. Είναι γραμμένα από την οπτική της παιδικής ματιάς και αυτό μας χρειάζεται.
Οι ανατροπές της εξέλιξης των ιστοριών είναι διαρκείς και λειτουργούν ως άγκυρες στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα στην ιστορία «η πρόβα για τον κύριο υπουργό» ενώ τα παιδιά τραγουδούν τον εθνικό ύμνο ο Ρούφους «που δεν ξέρει τα λόγια τραγουδούσε λα, λα ... και καθώς τραγουδούσε με τα μάτια κλειστά δεν κατάλαβε ότι είχαμε τελειώσει και συνέχιζε να κάνει λα, λα». Επίσης άλλος συμμαθητής του Νικόλα, ο Αλσέτ «δεν τραγουδούσε γιατί έτρωγε ένα κρουασάν».
Μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο της γνησιότητας και της αλήθειας οι μεγάλοι είναι ξεκρέμαστοι και μοιάζουν εκτός τόπου και χρόνου. Λειτουργούν με τις δικές τους νόρμες αποκομμένοι από ό,τι πραγματικά συμβαίνει.
Έτσι οι ιστορίες του μικρού Νικόλα μα βοηθούν να κατανοούμε τον κόσμο των παιδιών που ξεχάσαμε και για να επαναπροσδιορίσουμε τη δική μας οπτική. Η ανάγνωση αφήνει μια ανάλαφρη, ευχάριστη αίσθηση της ανεμελιάς που χάσαμε. Και ίσως τελικά αυτή η ανεμελιά, στο βαθμό που τη ξαναβρίσκουμε, να είναι για μας το θετικότερο χαρακτηριστικό των βιβλίων αυτών. Είναι ο κύριος λόγος για να διαβάσω και τις άλλες περιπέτειες του ήρωα που έπλασε ο Γκοσινί.