Κινείσαι μέσα στις εικόνες που πλάθει η φαντασία του Ιζιντόρ Ντυκάς. Δε μπορείς να πεις κάτι εύστοχο γι’ αυτό το βιβλίο. Κολυμπάς στον ωκεανό της φαντασίας, ξύνεις πάνω σου την ψείρα και το συγγραφέα, νιώθεις τη μαθηματική σκέψη σε μια άλλη διάσταση.
Κάθε άσμα αφήνει μια αίσθηση που δε ξαναβρίσκεις. Ξαναδιαβάζοντάς το κολυμπάς – βρίσκεις άλλα νερά. Οι λέξεις αυτονομούνται. (Δεν ξέρω γαλλικά και έτσι γνωρίζω τα άσματα από τη μετάφραση της Έλλης Νεζερίτη – φαντάζομαι η αίσθηση της γλώσσας που γράφτηκαν γίνεται ασύγκριτα πιο έντονη). Οι εικόνες σε παρασύρουν, δε μπορείς να σταθείς ή να κοιτάξεις πίσω. Ο ονειρικός κόσμος που εμφανίζεται φράση με φράση, σελίδα με σελίδα σε τραβά μπροστά. Και στο τέλος του άσματος αναρωτιέσαι πάντα: Τι ήταν αυτό που διάβασα;