Διάβασα το βιβλίο μετά από αυτό του Μπήτον για τον ποιητή (Περιμένοντας τον Άγγελο). Έτσι δε μπορεί παρά να σκέφτομαι συγκριτικά.
Ο Πιτσιλίδης έχει σαφώς διαμορφωμένη οπτική γωνία και στέκεται κυρίως στο δημόσιο βίο του ποιητή. Σε πολλές περιπτώσει που ο Μπήτον «χάνεται» στις λεπτομέρειες και την προσωπική ζωή του «Γιώργου» ο Πιτσιλίδης κατορθώνει να είναι περισσότερο διαφωτιστικός, χωρίς να διστάζει να ασκεί κριτική. Καταλληλότερο παράδειγμα νομίζω ότι είναι ο ρόλος του Σεφέρη κατά την περίοδο της δικτατορίας Μεταξά. Ενώ ο Μπήτον στέκεται περισσότερο στον ίδιο τον ποιητή και τις ερμηνείες ή εξηγήσεις που δίνει ο ίδιος για τα γεγονότα, ο Πιτσιλίδης εξηγεί αντικειμενικότερα και τεκμηριωμένα χωρίς να δικαιολογεί το Σεφέρη. Ο ποιητής είναι πιστός υπηρέτης της κρατικής εξουσίας και αυτής του Μεταξά. «Υπαλληλικός» και συνεπής «υπηρεσιακός» πράττει το καθήκον του όπως του ορίζεται.
Επίσης το γεγονός ότι ο Πιτσιλίδης σαφώς γνωρίζει καλύτερα την ιστορία του τόπου αλλά και της λογοτεχνίας τον βοηθά στην αποτύπωση της συνολικής εικόνας του παζλ. Έτσι βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρον το κεφάλαιο που σχετίζεται με τα γεγονότα του 1947 και την κλίκα Κατσίμπαλη, την μεθοδευμένη υπονόμευση του Σικελιανού και του Καζαντζάκη ως υποψηφίων για το βραβείο Νόμπελ και την τελική απονομή του στον Σεφέρη.
Η ταξινόμηση της ύλης με βοήθησε περισσότερο να σχηματίσω σαφή εικόνα για τα ερωτήματα και τις απαντήσεις που δίνονται. Επίσης οι προσεγγίσεις των ζητημάτων που αφορούν την προσωπική ζωή του ποιητή είναι αρκούντος διεξοδικές και τεκμηριωμένες