Ενδιαφέρουσα προσέγγιση του ερωτισμού μέσω του κινηματογράφου σε 156
σελίδες. Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία κεφάλαια. Το πρώτο με τον τίτλο «ο
ερωτισμός στον κινηματογράφο». Η προσέγγιση του θέματος βασίζεται και
ταυτόχρονα τεκμηριώνεται σε αποσπάσματα στοχαστών όπως ο Ζωρζ Μπατάιγ, ο
Χένρι Μίλλερ, ο Πιερ Κλοσσόφσκι αλλά και Λακάν, ντε Σαντ, Καζανόβα.
«Πως λειτουργεί το ερωτικό έργο τέχνης» είναι το ουσιαστικό θέμα του βιβλίου. Ο Μπονιουέλ και στη συνέχεια ο Παζολίνι και ο Οσίμα είναι τα πρώτα παραδείγματα σκηνοθετικών χειρισμών παρουσίασης και απόκρυψης του σώματος και της δράσης. Ένα παιχνίδι διαδοχικών αποκαλύψεων, αποκρύψεων και μεταμφιέσεων. Το ντεκουπάζ- τεμαχισμός των σκηνών είναι το σκηνοθετικό εργαλείο του παιχνιδιού. Μελετώνται οι διαφορές του πορνό από τον κινηματογραφικό ερωτισμό του δημιουργού. Στο πορνό οι απαγορεύσεις είναι ισχνές, δείχνουν ανύπαρκτες. Δεν υπάρχει το απαγορευμένο, που τροφοδοτεί τον ερωτισμό και δίνει την ώθηση στις υπερβάσεις. Οι παραβιάσεις των κανόνων στο πορνό είναι αφελείς, χωρίς φαντασία και επαναλαμβανόμενες.
Κατά τον Ζωρζ Μπατάιγ «η ουσία του ερωτισμού δίνεται στην αδιάσπαστη σύνδεση της σεξουαλικής ηδονής με το απαγορευμένο. Για τον άνθρωπο, ποτέ το απαγορευμένο δεν παρουσιάζεται χωρίς την εμφάνιση της ηδονής και ποτέ η ηδονή χωρίς την αίσθηση του απαγορευμένου» (L’ erotisme σελ 119) αυτές οι απαγορεύσεις είναι σύμφυτα δεμένες με τις υπερβάσεις, τις παραβιάσεις τους.
Έχοντας αυτή την οπτική ο Σούμας προχωρά στη συστηματική «ανάγνωση», «αποκωδικοποίηση» των ταινιών.
Το δεύτερο είναι αφιερωμένο στον (ερωτικό) κινηματογράφο του δημιουργού και σχολιάζει ταινίες όπως ο Γαλάζιος Άγγελος του Γ. Φ. Στέρνμπεργκ, η αυτοκρατορία των αισθήσεων του Οσίμα Ναγκίζα. Επίσης ταινίες των Παζολίνι, Φερέρι, Φελίνι, Μακαβέγιεβ. Το τρίτο αναφέρεται στον ελληνικό κινηματογράφο με πρώτο τον Αλέξη Δαμιανό στο έργο του οποίου «το σώμα εκτοξεύεται ατίθασο, δονούμενο από την επιθυμία. Τα γυναικεία κορμιά γράφουν παθιασμένες διαδρομές.»
Το βιβλίο συνοδεύεται από πλήθος εικόνες του κινηματογράφου του δημιουργού που λειτουργούν διπλά: ξεκουράζουν από τις αναλύσεις και βοηθούν την κατανόησή τους.
και άλλες 104 λέξεις από το βιβλίο
«Η εμπειρία οδηγεί στην ολοκληρωμένη και επιτυχή υπέρβαση και η τελευταία διατηρώντας την απαγόρευση τη διατηρεί για να αισθάνεται ηδονή εξαιτίας της»
«Η χαρακτηριστική ιδιότητα του ερωτισμού είναι πως κρύβεται. Κρύβεται ακόμα και τη στιγμή που αποκαλύπτεται...» (Μπατάιγ)
«Λέμε καλύτερα τα πράγματα εξαφανίζοντάς τα, γράφει ο Λα Μετρί, διεγείρουμε τις επιθυμίες κεντρίζοντας την περιέργεια του πνεύματος γύρω από ένα αντικείμενο μερικά καλυμμένο...» (ντε Σαντ)
«Αυτά είναι τα κίνητρα του πέπλου, το οποίο ρίχνουμε πάνω στις σκηνές που δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να τις ανακοινώνουμε» παρατηρεί ο ντε Σαντ για να περιγράψει ένα «μανιώδες όργιο που δεν επιβραδύνεται παρά για να πάρει καινούργιες μορφές και να επεκταθεί»
«Πως λειτουργεί το ερωτικό έργο τέχνης» είναι το ουσιαστικό θέμα του βιβλίου. Ο Μπονιουέλ και στη συνέχεια ο Παζολίνι και ο Οσίμα είναι τα πρώτα παραδείγματα σκηνοθετικών χειρισμών παρουσίασης και απόκρυψης του σώματος και της δράσης. Ένα παιχνίδι διαδοχικών αποκαλύψεων, αποκρύψεων και μεταμφιέσεων. Το ντεκουπάζ- τεμαχισμός των σκηνών είναι το σκηνοθετικό εργαλείο του παιχνιδιού. Μελετώνται οι διαφορές του πορνό από τον κινηματογραφικό ερωτισμό του δημιουργού. Στο πορνό οι απαγορεύσεις είναι ισχνές, δείχνουν ανύπαρκτες. Δεν υπάρχει το απαγορευμένο, που τροφοδοτεί τον ερωτισμό και δίνει την ώθηση στις υπερβάσεις. Οι παραβιάσεις των κανόνων στο πορνό είναι αφελείς, χωρίς φαντασία και επαναλαμβανόμενες.
Κατά τον Ζωρζ Μπατάιγ «η ουσία του ερωτισμού δίνεται στην αδιάσπαστη σύνδεση της σεξουαλικής ηδονής με το απαγορευμένο. Για τον άνθρωπο, ποτέ το απαγορευμένο δεν παρουσιάζεται χωρίς την εμφάνιση της ηδονής και ποτέ η ηδονή χωρίς την αίσθηση του απαγορευμένου» (L’ erotisme σελ 119) αυτές οι απαγορεύσεις είναι σύμφυτα δεμένες με τις υπερβάσεις, τις παραβιάσεις τους.
Έχοντας αυτή την οπτική ο Σούμας προχωρά στη συστηματική «ανάγνωση», «αποκωδικοποίηση» των ταινιών.
Το δεύτερο είναι αφιερωμένο στον (ερωτικό) κινηματογράφο του δημιουργού και σχολιάζει ταινίες όπως ο Γαλάζιος Άγγελος του Γ. Φ. Στέρνμπεργκ, η αυτοκρατορία των αισθήσεων του Οσίμα Ναγκίζα. Επίσης ταινίες των Παζολίνι, Φερέρι, Φελίνι, Μακαβέγιεβ. Το τρίτο αναφέρεται στον ελληνικό κινηματογράφο με πρώτο τον Αλέξη Δαμιανό στο έργο του οποίου «το σώμα εκτοξεύεται ατίθασο, δονούμενο από την επιθυμία. Τα γυναικεία κορμιά γράφουν παθιασμένες διαδρομές.»
Το βιβλίο συνοδεύεται από πλήθος εικόνες του κινηματογράφου του δημιουργού που λειτουργούν διπλά: ξεκουράζουν από τις αναλύσεις και βοηθούν την κατανόησή τους.
και άλλες 104 λέξεις από το βιβλίο
«Η εμπειρία οδηγεί στην ολοκληρωμένη και επιτυχή υπέρβαση και η τελευταία διατηρώντας την απαγόρευση τη διατηρεί για να αισθάνεται ηδονή εξαιτίας της»
«Η χαρακτηριστική ιδιότητα του ερωτισμού είναι πως κρύβεται. Κρύβεται ακόμα και τη στιγμή που αποκαλύπτεται...» (Μπατάιγ)
«Λέμε καλύτερα τα πράγματα εξαφανίζοντάς τα, γράφει ο Λα Μετρί, διεγείρουμε τις επιθυμίες κεντρίζοντας την περιέργεια του πνεύματος γύρω από ένα αντικείμενο μερικά καλυμμένο...» (ντε Σαντ)
«Αυτά είναι τα κίνητρα του πέπλου, το οποίο ρίχνουμε πάνω στις σκηνές που δεν κάνουμε τίποτα άλλο παρά να τις ανακοινώνουμε» παρατηρεί ο ντε Σαντ για να περιγράψει ένα «μανιώδες όργιο που δεν επιβραδύνεται παρά για να πάρει καινούργιες μορφές και να επεκταθεί»