Μια
φορά και ένα καιρό (γιατί έτσι πρέπει να αρχίζουν τα παραμύθια) ήταν ένα
βιβλίο που τριγυρνούσε μόνο του. Έψαχνε κάποιο παιδάκι να το διαβάσει.
Καθόταν στις παιδικές
χαρές, στα πάρκα και όπου αλλού μαζεύονται παιδιά και περίμενε σε μια άκρη.
Ίσως κάποιο παιδάκι που βαρέθηκε το παιχνίδι ερχόταν δίπλα του να μιλήσουν. Ο
τρόπος να μιλάς με ένα βιβλίο είναι να το διαβάζεις…
Άδικα περίμενε, τα παιδιά συνέχιζαν το παιχνίδι τους μέχρι αργά και κουρασμένα
γυρνούσαν με τους γονείς τους στα σπίτια τους.
Άλλες φορές, λυπημένο το
βιβλίο μας, έκανε τον περίπατό του. Κοιτούσε στους δρόμους ελπίζοντας ότι
κάποια παιδική ματιά θα το προσέξει. Ίσως το πάρει μαζί του και συζητήσουν. Ο
τρόπος να συζητάς με ένα βιβλίο είναι να το διαβάζεις…
Άδικα έλπιζε, τα παιδιά συνέχιζαν το δρόμο τους προσέχοντας περισσότερο τα
αυτοκίνητα που τρέχανε βιαστικά.
Το βιβλίο έκανε ότι
φανταζόταν για να βρει κάποιο παιδάκι να το διαβάσει. Παιδιά τρέχανε δίπλα
του, χαρούμενα, γελαστά, με φωνές, συζητώντας μεταξύ τους, παίζοντας. Ίσως
κάποιο ρωτούσε τι ήθελε το μικρό βιβλίο. Ο τρόπος να ρωτάς ένα βιβλίο είναι να
το διαβάζεις…
Όμως κανένα αποτέλεσμα. Οι παρέες των παιδιών δε νοιαζόταν καθόλου για το
βιβλιαράκι.
Σε κάποιον του περίπατο
πρόσεξε ένα κατάστημα γεμάτο βιβλία. Αποφάσισε να μπει μέσα. Έτσι θα είχε
παρέα. Έστω και σιωπηλή. Ο τρόπος για να μιλήσουν τα βιβλία μεταξύ τους είναι
να τα διαβάζουν οι άνθρωποι…
Για πολύ καιρό άνθρωποι έμπαιναν στο βιβλιοπωλείο. Πολλά βιβλία έφευγαν μαζί
τους, ερχόταν άλλα. Το δικό μας βιβλιαράκι έμενε σιωπηλό στη θέση του.
Μια μέρα ένα μικρό
παιδάκι τράβηξε το βιβλίο από το ράφι και άρχισε να γυρίζει τις σελίδες του.
Όμορφες εικόνες που είχε !Αλλά, τα γραμματάκια; Τι να έγραφαν άραγε; Το
παιδάκι ήταν τόσο μικρό και δεν ήξερε να διαβάζει.
Όμως τόσο άρεσε στο παιδάκι που το πήρε μαζί του. Το βιβλιαράκι χάρηκε όσο
ποτέ. Βρισκόταν στα χέρια ενός παιδιού.
Τώρα που το παιδί
πηγαίνει στο σχολείο και έμαθε να διαβάζει, συζητά πολλές φορές με αυτό το
βιβλίο που κρατά στα χέρια του…
Όπως κατάλαβες το παιδάκι είσαι εσύ…
ΥΓ. Μου το θύμισε προχθές (στις 8 Σεπτεμβρίου 2008) η Αλεξάνδρα που φέτος θα
ξεκινήσει, επιτέλους, το σχολείο μετά από τέσσερα (!) χρόνια προσχολικής
αγωγής. Της το έλεγα, με διάφορες παραλλαγές, όταν ήταν μικρότερη.
Καλή χρονιά! κι ας μην ξεχνάμε: όλοι πρωτάκια είμαστε στη ζωή.
|
|
|
|